Vergeten wielrenner: Gaigne, Dominique

Dominique Gaigne

Dominique Gaigne (3 juli 1961)

Lucien Petit-Breton, Jean Robic, Louison Bobet en Bernard Hinault hebben drie gewichtige zaken gemeen. Ze zijn (meervoudig) tourwinnaars, ze zijn opgenomen in de wielercanon en hun geboortegrond is Bretagne. In het volstrekt waanzinnige en chauvinistische, maar niettemin monumentale encyclopedische werk van Georges Cadiou: ‘Les grandes du cyclisme Breton’, staan ze dus allemaal. Tussen circa 800 andere, veelal volstrekt onbekende renners. Van Charles Homey bijvoorbeeld, is niks anders bekend dan dat hij Rennes-Dinan-Rennes won. In 1880.

En dan is er Dominique Gaigne. Die had als amateur begin jaren tachtig al van zich laten horen als tijdrijder. Hij fietste voor grote Franse ploegen, won ploegentijdritten in de Tour en koerste tussen winnaars. Maar het zijn ploeggenoten als Charly Mottet, Jean Francois Bernard, Greg Lemond, en natuurlijk zijn leermeester Hinault en diens rivaal Laurent Fignon die zijn onthouden.

Gaigne debuteerde in 1983 in de Tour en won prompt een etappe. Zijn triomf aan de finish in Le Mans had Hilbert van der Duim-achtige proporties kunnen krijgen als hij zich niet op tijd had gerealiseerd dat hij nóg een ronde moest. Hij bleef in een helse 5 kilometer het peloton voor en zegevierde alsnog. Een andere Franse debutant, die een jaar jonger was, won dat jaar de Tour.

Maar Gaigne zou ook het geel dragen, in 1986. Een beetje zuinig geel, zonder bloedspatten van de vorige etappe, maar het was geel ‘quand même.’ Geletruidrager Thierry Marie verkeek zich op de bonificatieseconden in Evreux, en moest toezien hoe (ploeggenoot!) Gaigne het geel voor een dag kreeg omgehangen. Gaigne zou die Tour als 85ste eindigen, ergens tussen Maarten Ducrot en Gerrie Knetemann.