Foto Eric HOUDAS, CC BY-SA 3.0
Verjaardagskalender 22 maart: Mario Cipollini (1967)
Twee blauwe ogen kijken recht in de zijne. Langzaam glijden ze naar beneden en slaan goedkeurend een gespierde torso gade. De blik beweegt zich terug omhoog en zoekt opnieuw oogcontact. Een brede glimlach ontbloot een stel witte tanden. Precies zo’n zelfde grijns antwoordt. In spiegelbeeld. De Leeuwenkoning staat zichzelf nog maar eens te bewonderen voor de spiegel. Veertig jaar is hij inmiddels. Acht kilo zwaarder dan in zijn hoogtijdagen, de weegschaal liegt niet, maar het is hem niet aan te zien. Een gevoel van trots neemt bezit van zijn lichaam. ‘Il Re Leone’. Bijna tweehonderd profzeges op zijn omvangrijke erelijst. Elke wedstrijd binnen zijn mogelijkheden heeft hij één of meerdere malen gewonnen. Natuurlijk, etappes in alle drie de grote rondes. Maar ook Milaan-Sanremo, Gent-Wevelgem. Wereldkampioen is hij geweest. En altijd in een massasprint. Vijftien jaar lang legden hij en zijn ploeggenoten het peloton in de slotkilometers van een nagenoeg vlakke koers hun wil op, om vervolgens genadeloos uit te halen en de concurrentie te degraderen tot een stel figuranten. En nu? Nu is hij terug. Een kleine drie jaar na zijn afscheid is Mario Cipollini weer prof. Zichtbaar ouder is hij niet en wat nog immer onveranderd is: de Leeuwenkoning heeft honger. Net als vroeger. Het wachten is op het juiste moment om toe te slaan.
Nog een laatste keer Milaan-Sanremo rijden. En winnen. Dat is het plan. Meesprinten in La Primavera om de winst. Precies op de dag van zijn 41ste verjaardag. Het zou het ultieme cadeau aan zichzelf zijn. Een maand eerder, op 17 februari 2008, maakt Mario Cipollini voor het eerst sinds iets meer dan duizend dagen weer deel uit van het profpeloton. De Amerikaanse multimiljonair Michael Ball heeft de Italiaan gestrikt voor zijn Rock Racing-ploeg. Niet eens zo zeer als renner, maar vooral als toekomstig manager. Ball ziet in Cipollini de ideale persoon om zijn team naar grootse prestaties te leiden. In eerste instantie gaat het vooral om jonge Amerikaanse talenten, maar ook Europese toppers moeten deel gaan uitmaken van de ploeg. Rock Racing moet een heus ‘dreamteam’ worden. Aan Cipollini de eer de ploeg aan te sturen. Als publiciteitsstunt heeft de zakenman Super Mario zo ver gekregen om eerst een aantal keren zelf op het zadel te klimmen in de, op z’n zachtst gezegd, opvallende tenues van Rock Racing. Ball heeft zijn miljoenen verdiend met modemerk Rock & Republic. Het verklaart waarom de shirts van zijn ploeg nog wel eens van kleur of design veranderen. Slechts aan een ding houdt Ball consequent vast. Aan zijn logo, voorzien van doodshoofd. Het zogeheten ‘Skully Shield’. Het is een slimme marketingtruc. En Cipollini zorgt natuurlijk voor nog wat extra publiciteit. Hij is de ideale ambassadeur om startrecht in grote wedstrijden af te dwingen met zijn comeback. Het plan lijkt te slagen. Koersdirecteur Angelo Zomegnan van Milaan-Sanremo wil Cipollini, winnaar in 2002, graag nog eens verwelkomen. La Primavera staat in 2008 niet op de ProTour-kalender en dat opent de deur voor continentale teams als Rock Racing, die in ProTour-wedstrijden niet mogen starten.
Als voorbereiding rijdt Cipollini in februari de Ronde van Californië. Terwijl alle andere ploegen met acht renners van start gaan, koersen er slechts vijf in het groen-zwart van Rock Racing door het westen van de Verenigde Staten. Niet zonder reden. De andere renners die Michael Ball wilde opstellen zijn door de Amerikaanse wedstrijdleiding geweigerd. Naast Cipollini heeft de ploeg van de zakenman nog drie bekende namen in haar gelederen, Óscar Sevilla, Tyler Hamilton en Santiago Botero. Een trio met een dopingverleden, waar men in Californië niet op zit te wachten. De hele affaire is Cipollini een doorn in het oog en vormt de aanzet tot de eerste scheurtjes in de relatie tussen de Leeuwenkoning en Rock Racing. Wat als mensen nu denken dat hij ook zo’n herintreder is, die gratie is verleend na een dopingschorsing?! In de weken tussen de Ronde van Californië en Milaan-Sanremo groeien de haarscheurtjes in de verstandhouding tussen Cipollini en Ball uit tot diepe scheuren. De zakenman blijft vierkant achter zijn keuze voor Sevilla, Hamilton en Botero staan en houdt hen de hand boven het hoofd. Hij is de baas, niemand anders. Een halve week voor La Primavera laat Cipollini de wereld weten niet te zullen starten. Zijn contract met Rock Racing heeft hij per direct laten ontbinden, omdat hij geen heil ziet in een verdere samenwerking met Ball. Vier dagen later stormt Fabian Cancellara solo op de finish in Sanremo af. Terwijl de sprinters hun teleurstelling verbijten, wetende dat ze weer een jaar moeten wachten op een nieuwe kans, haalt Cipollini op zijn 41ste verjaardag opgelucht adem. Gelukkig, geen massasprint. In dit koersverloop was hij sowieso kansloos geweest. Nu zijn laatste prooi hem voorgoed is ontglipt, verstomt het gevoel van honger en overwint het verlangen naar rust. Typisch een Leeuwenkoning.