Voorjaar 2001. Theo is al vier maanden zoek. De laatste berichten zijn dat hij met een paar andere junkies woont in een berging, ergens in Sint Willebrord. Theo is de zeven jaar jongere en ook fietsende broer van Johan van der Velde (12 december 1956). De voetsporen van de bekendste van de twee blijken te trekken aan Theo, die eind jaren tachtig net als Johan verslaafd raakt aan amfetamine en uit stelen gaat om zijn verslaving te bekostigen.
In 2001 heeft Johan zijn leven weer op de rails, maar voor Theo is dat nog niet het geval. Johan en zijn vrouw Josée maken zich zorgen om Theo. Hij leeft een zwervend bestaan, Johan probeert ‘m af en toe te vinden. Eén keer lukt dat en brengt hij hem terug naar z’n flatje. Maar de dag erna is-ie weer vertrokken. Hoe help je iemand die niet geholpen wil worden?, vraagt Johan zich af.
Dat hij er voor zijn broer moet zijn, vindt vooral ook Johans vrouw Josée. ‘Zoals ik Johan altijd heb gesteund, vind ik dat hij nu Theo moet steunen. Dat is de enige manier om eruit te komen. Je moet het gevoel hebben dat er iemand is op deze wereld die om je geeft.’
Dit zijn de laatste woorden uit ‘Langs het ravijn’, het boek van Bart Jungmann over het wielerleven van Johan van der Velde.
Theo is in de jaren tachtig dus ook wielrenner. Vooral actief in het veld maar ook op de weg. Een hoogvlieger is hij niet maar naar verluid wel iemand die de kwaliteiten heeft om een kopman bij te staan. Eén plus één is twee en dus wordt de jonge Van der Velde in 1988 knecht bij het Italiaanse GIS waar zijn broer rijdt. Wedstrijden rijden in Italië zit er echter niet in omdat Theo niet door de medische keuring komt vanwege een ruis in zijn hart. Als individueel komt hij dat jaar wel uit in wat Belgische kermiskoersen en Nederlandse criteriums. En hij rijdt de Ronde van Nederland omdat de Amerikaanse 7Eleven-formatie onvoldoende man op de been weet te brengen. Theo is er gastrenner en boekt er zijn grootste succes als prof: hij wint in de ronde zowel het bergklassement (alleen in de laatste rit in Limburg zijn er bergpunten te verdienen) als de prijs voor de meest strijdlustige renner.
Maar met het profbestaan van Theo is het eind 1988 wel afgelopen. Johan is nog wel prof maar grote prestaties levert hij niet meer.
De twee raken zoals eerder gememoreerd aan lager wal. Om later weer op te krabbelen. Van Johan weten we dat en naar verluid gaat het ook met Theo inmiddels weer goed.
Bronnen: Langs het ravijn, Als je de Tour niet hebt gereden deel 2, Zundert 100 jaar sport en diverse sites.
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Geef een reactie