Dat renners tijdens de Ronde van Bavel, Surhuisterveen of welk criterium ook, weleens stiekem een rondje overslaan, is niks nieuws. En een boete zal de genodigde renner dan waarschijnlijk bespaard blijven. Maar word je tijdens een ‘echte’ koers op zo’n streek betrapt, dan ben je toch echt de pineut. Sjoemelende wedstrijdorganisatoren, jury’s en renners even buiten beschouwing gelaten…
Op 6 februari 1985 wordt Jos Lammertink gesnapt. Namens de Panasonic-ploeg is hij op dat moment actief in de Grote Prijs l’U.C.B., een eendaagse wedstrijd voorafgaand aan de Ster van Bessèges. Al in de eerste van enkele te rijden rondes van dertig kilometer wordt Lammertink gelost waarna hij wacht tot het peloton weer voorbijkomt , aansluit en de wedstrijd ‘gewoon’ uitrijdt. Maar commissarissen van de Franse wielerfederatie hebben de stiekeme actie opgemerkt. Lammertink wordt uit de uitslag gehaald en krijgt een boete van 1250 Franse franc, zo’n 500 gulden.
Lammertink lost het peloton in Zuid-Frankrijk niet uit weelde. Hij is goed voorbereid op het seizoen maar het loopt voor geen meter. Nog minder dan de jaren ervoor toen het met de vroegere topamateur ook al niet opperbest ging. Oké, hij wint twee Vueltaritten maar de Vuelta stond toen veel minder hoog aangeschreven dan nu het geval is. Bovenal voelt hij dat hij na zijn overstap naar de profs eerder minder dan beter is gaan rijden.
Er is iets aan de hand en dat wordt pas in de loop van 1985 bij doktersbezoek nummer zoveel verklaard: Lammertinks schildklier werkt nog maar voor 5 procent. Oorzaak is een verwaarloosde virusinfectie, de ziekte van Pfeiffer van 1980.
De behandeling slaat aan en 1986 verloopt voor Lammertink lange tijd meer dan goed, met als hoogtepunt winst bij het NK op de weg. Maar niet veel later slaat het noodlot weer toe. Lammertink is in het rood-wit-blauw gestart in de Tour de France en maakt in de vierde etappe een harde smak tegen het asfalt. Resultaat: zware hersenschudding en een barstje in zijn schedel. Opgave dus. Zijn eerste Tour is al weer voorbij. Lammertink rijdt ‘m daarna nooit meer.
Na de drie jaar Panasonic volgen nog vier jaar TVM, maar zonder al te veel succes. In 1990 houdt Lammertink het voor gezien. Met de lichamelijke misère is het daarna, helaas, niet gedaan. Lammertink wordt getroffen door jicht, reuma en door de ongeneeslijke ziekte IBM, die de spierkracht in armen en benen geleidelijk doet afnemen. Geen mooi vooruitzicht.
Bronnen: kb.nl, Wieler Revue, Twentevisie, Wieiswieinoverijssel.nl
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Treurig eigenlijk, dat er totaal geen reacties zijn op dit verhaal. Zegt dat iets over de wielerkennis van de gemiddelde lezer hier? Wat het ook is, dit verhaal belichaamt namelijk heel goed wat een groot talent is(als je achter sommige jongens reed, ervaar je zelf wat hard fietsen betekent) en de treurigheid van slechte medische begeleiding in het profmilieu van die tijd. Natuurlijk gecombineerd met de onvolprezen willekeur van het lot.
Jos werd er slachtoffer van. Het mooie is dat hij zich nooit als zodanig gedraagt.
Mooi dat je reageert Joep.
Ik zie het hier nu voor het eerst en destijds was ‘het mislukken’ van Lammertink toch wel héél bijzonder.
En, inderdaad, de schildklierfunctie …. Maar las ik deze week niet iets over een Nederlands Olympisch sporter die zich zogenaamd aanstelde en achteraf een verhóógde schildklierfunctie had. Zijn medisch begeleider, fysiotherapeut, wist van niks …. Nu is het blijkbaar ook nog niet alles.
In 2011 is Jos meegeweest met het nieuwelingen-juniorendeel van de Almelose wielervereniging de Zwaluwen op trainingskamp naar Mallorca. Daar genoten van de mooie verhalen, zeker toen Gert-Jan Theunisse ook nog een dagje kwam meefietsen. Jos is gelukkig nog steeds betrokken bij de wielersport, o.a. als coördinator van de Ronde van Overijssel. Een mooi mens!