Sic transit gloria mundi of zo vergankelijk is de waarde van een wielerwedstrijd. Nu het internationale wielrennen dicteert dat op elk moment en op elk continent wel ergens een peloton aan flarden wordt gereden, is de Route du Sud stilaan een vierdaagse eenmansshow geworden. Titi Voeckler, de enige man in koers, heeft hem voor de tweede maal gewonnen.
Ja, er is wel een tijd geweest dat grote namen hier de Tour kwamen voorbereiden. Er staat namelijk elk jaar wel een mooie Pyreneeënrit op het programma, en dus kwamen Moser, Duclos-Lasalle (drie maal), Jalabert en Michael Rogers hier winnen in een stevig peloton. De hedendaagse Route du Sud, ingeschaald in categorie 2.1, riskeert echter een van die verdorde bladeren te worden die de eeuweling die het wegwielrennen is jaarlijks in de herfst op het vermoeide wegdek achterlaat.
Oh ja, Team Sky staat aan de start. Met een C-team en een lege plaats, zoals nog een aantal andere ploegen het wedstrijdblad niet gevuld kregen. Het Duitse continentale ploegje NSP-Ghost heeft weliswaar een renner met een volle baard in dienst – Alex Revell is niet ver weg – maar finisht hier dagelijks integraal op zowat een kwartier. Enkel Europcar en Movistar hebben echt aantrekkelijke namen in koers. Danilo Napolitano (Accent Jobs) oogt oud, vermoeid en tien kilo te zwaar, hoewel hij bij de aankomst vijf kilo’s verloren lijkt te hebben (en tien jaar meer op de teller). En Amets Txurruka is er, dat maakt veel goed.
Van z’n lang-zal-je-leven
Yannick Martinez van La Pomme Marseille. Hij maakte het mooie weer tijdens de eerste twee etappes van deze editie en van hem of zijn ploeg heeft u van z’n lang-zal-je-leven nog niet gehoord. Tenzij. Zoon van oud-bolletjestrui (1978 alweer) Mariano en 12 jaar jongere broer van voormalig Olympisch en wereldkampioen mountainbike Miguel Martinez. Eveneens voltijds drager van het Axel Merckx-syndroom: het zal nooit zomaar over hem gaan. Het enige wat u overigens van La Pomme Marseille mag onthouden is dat de Franse cultrenner Benoît Salmon er achter het stuur van de volgwagen zit.
Maar, de Route komt wel voor het derde jaar op rij door mijn dorp, gelegen tussen de kuitenvreters Côte de Miélan en Côte de Villecomtal. Zo wil de aanwezige heer Prudhomme goedmaken dat we in de streek verstoken zijn van de Tour de France – nauwelijks Pyreneeën voor de centenaire, een ware schande! Dus werd op vrijdag 14 juni de rit Villecomtal-sur-Arros – Villecomtal-sur-Arros verreden, een tweevoudige lus van 182 kilometer over mijn vaste fietsrondjes in de heuvelachtige Gers, eindigend in een pelotonsprint gewonnen door Yohann Gène (Europcar).
Het schrijn van Titi
Maar eigenlijk reed er dus maar een renner echt mee. Titi. Scherp als een fileermes, populairder dan ooit in Frankrijk. Mijn buren hebben van Tom Boonen of Philippe Gilbert nog nooit gehoord, laat staan van Bradley Wiggins, maar Voeckler herkennen ze met de ogen dicht. Titi doet altijd braaf wat van hem gevraagd wordt, hij wint koersen (andermaal in Bagnères-de-Luchon) en neemt de Route du Sud mee, bekken trekkend naar het laaiende publiek.
Trouwe Titi. Misschien is hij wel degene die deze koers redt. Misschien moeten we zijn schrijn in het dorp vereren in de hoop dat ze nog lang mag duren, die Route du Sud, en elk jaar opnieuw hier in de heuvels verdwaalt. Dankzij hem: Sint-Titi, de patroonheilige van het Franse wielrennen.
- De grootste niet-winnaar uit het peloton - 13/09/2016
- Duizenden kilometers op kop - 29/06/2016
- Een biljartvlakke rit - 28/06/2016
Geef een reactie