Eigenlijk is Greg LeMond in de Tour van 1985 al sterker dan zijn kopman Bernard Hinault. Maar ja, de grote Hinault moet dat jaar natuurlijk wel even zijn vijfde Tour winnen. Zodat hij op gelijke hoogte komt met Jacques Anquetil en Eddy Merckx. Een beetje eerzucht is tenslotte ook Hinault niet vreemd. En dus wordt LeMond in toom gehouden, met de belofte dat Hinault hem het jaar erop aan de Tourzege gaat helpen.
Maar wat doet meneer Hinault als hij in 1986 de eerste bergen ruikt? Juist ja, aanvallen. Het resultaat is dat hij in Pau het geel pakt en LeMond in het klassement op meer dan 5 minuten zet. De andere kant van het verhaal is dat zijn aanval begint als – en omdat – concurrent Laurent Fignon kraakt. Bovendien staat Hinault bij aanvang van de rit hoger geklasseerd dan LeMond. De Amerikaan die op de laatste col de tegenaanval inzet en daarmee ook Luis Herrera, een andere concurrent, dichter bij Hinault brengt…
Maar goed, meer dan 5 minuten voorsprong dus, Hinaults zesde zege lijkt een kwestie van tijd. Maar wat doet de Breton de dag erop? Hij gaat weer in de aanval! Is het blufpoker? Zelfoverschatting? Hinault moet zijn aanval bekopen met een flinke inzinking, en na afloop komt hij met de verklaring dat hij een ploegenspel had gespeeld. Hij heeft de aanval geopend zodat LeMond of Andy Hampsten, een van zijn teamgenoten, het karwei zou kunnen afmaken…
Resultaat is dat Hinaults voorspong op LeMond is geslonken tot 40 seconden. De Tour van 1986 blijft daarna een felle strijd tussen twee ploeggenoten, met aanvallen over en weer. En de gebroederlijke finish op Alpe d’Huez dan, als de twee hand in hand over de finish gaan? Het is een toneelstukje, waarover LeMond later vertelt dat afgesproken was om samen te rijden en Hinault te laten winnen.
LeMond, tegenover Marc Stassijns van de de Belgische tv: ‘Maar na afloop zei Hinault: it’s not over. Als ik dat aan de voet van de klim naar Alpe d’Huez had geweten, had ik aangevallen en daar nog een minuut gepakt.’ De Amerikaan is teleurgesteld in Hinault die zich niet aan zijn belofte houdt om LeMond te helpen. ‘Helpen heeft hij niet gedaan, hij wilde zelf winnen. Hij moest z’n zesde winnen, maar zonder mij had hij nooit z’n vijfde (die van 1985 dus, red.) gewonnen.’
En Hinault? Die vertelt doodleuk dat zijn aanvalslust niet bedoeld was om LeMond de Tour te laten verliezen, maar om hem als een grote winnaar te laten zegevieren. In Wieler Revue: ‘Hij begreep mijn tactiek en bedoelingen niet. Ik meende het goed met Greg en wilde hem uitsluitend zijn maximale mogelijkheden laten kennen. Als hij dan door het ijs was gezakt, had ik de Tour gewonnen.’
Meer lezen?
* blz. 230-237 in ‘Het feest van list en bedrog’ van Herman Chevrolet.
* blz. 23-32 in ‘Une belle histoire van Lidewey van Noord.
Dit is de laatste van vier blogs over de Tour van 1986. Eerder schreef ik over de moeizame start van de PDM-ploeg, een biddende Johan van der Velde en Sol-tomaatje Solleveld.
Tekening: An Wauters (www.hetidealeverzet.be, http://twitter.com/an_w)
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Kan zijn. Maar ik denk dat Lemond een beetje een publiekslieveling is en daarom in de ogen van velen niets fout kan doen. Hinault zal ook wel een punt hebben. Mijn indruk is dat zowel in ’85 als ’86 de sterkste won.