Ik weet het niet: wielrenners met baarden?
Het past niet, vind ik. Luca Paolini op kop van de achtervolgers in Kuurne-Brussel-Kuurne? Vreemd gezicht. Letterlijk.
Ik hoor Ennio Morricone, ik zie Sergio Leone. For a Few Dollars More, Kill Bill, Quentin Tarentino. Oke, ook wel Andrea Pirlo en Graziono Pellè. Ik zie de mannen van Schorem Barbier aan het werk, in Rotterdam. Maar een renner? Neen. Die is gladgeschoren, bruingebrand, met hippe zonnebril. Na de koers ruikt hij naar parfum, het nieuwste geurtje. Maar een baard, een volle dan nog? Neen, vind ik.
Koers en baarden, het gaat niet samen. Renners zijn mooie, gladde mannen.
Tim Krabbé in ‘De Renner’: “Er staan al wat renners bij de vertrekstreep. Ik kijk midden in de dikke bril van Barthélemy. We groeten elkaar niet, we hebben ruzie. Barthélemy is een van de sterksten, maar als je hem in de Tour zou zetten zou hij toch weer het hoofd van een slechte renner hebben.”
Alleen Ortaire mocht een baard. Ortaire Goossens.
H
eel veel vroeger, ergens in de jaren zeventig en tachtig, zocht ik hem op maandagmorgen altijd in de uitslag van de regionale koersen. Ortaire Goossens. Goh, wat won die veel. Hij won altijd in de Kempen, merk ik nu. In totaal zelfs 235 koersen. In Brecht, in Kasterlee, in Retie. En – hé, dat is opmerkelijk – in Tijuana, Mexico. In 1976 won hij de negende etappe van de Carrera Transpeninsular. Mooi koers, lijkt me, met zo’n naam.
Ortaire was de vliegende facteur, postbode sinds zijn zestiende. Ik kan me de dagen van Ortaire zo voorstellen, in de jaren zeventig. ’s Morgens in alle vroegte – thuis tikt de klok, het is nog donker – dopt hij een boterham in zijn koffie. Straks doet hij zijn ronde, hij zal praten met de vrouw in haar voortuin, brieven verdelen en lachen met Jef, op nummer twaalf. Jef zal hem “veel chance” wensen, voor later op de dag. Want na de middag is het koers, in de Kempen. En dan wint Ortaire, 235 keer. Ortaire wroet, wringt en sleurt op kop. Geen mooie renner. Ik zie in hem Luc Millecamps, de voorstopper van Waregem en de Rode Duivels. Ook robuust, ook ruw. Ook een volle baard. Geen mooie voetballer, neen. Maar ook een winnaar, dat wel.
Ortaire Goossens werd geboren op 4 februari 1952. Hij is nu 62. Hoe zou het met hem gaan?
Hoe zit het met zijn baard? Is die er nog?
Ortaire? Laat je het weten?
communicatiearchitect. Hij groeide op in de gloriejaren van Eddy Merckx,
Freddy Maertens en Lucien Van Impe. Hij bereidt zich al jaren voor op zijn
eerste beklimming van de Ventoux. Grootste prestatie op de fiets: de ronde
van zijn dorp, koers voor veertienjarigen. Won toen zowel de bergprijs als de
puntentrui voor Wim, Marc, Hendrik en Linda. Favoriete boek: De Renner,
natuurlijk (17 keer gelezen). Te volgen op www.filiposselaer.be en via Twitter: @filiposselaer
- Het is stil in Wetteren - 27/03/2018
- Ze zijn daar! - 23/02/2017
- Lucien: Aux Champs-Elysées! - 18/07/2016
Ik vind het een mooie trend. Wielrennen is -zeker in het voorjaar- een sport voor harde mannen en vrouwen die door weer en wind over de kasseien jagen voor een overwinning. Een flinke pluk haar in het gezicht past daar goed bij.
Als we kijken naar het trendy kleding merk Rapha, zijn mannen met baarden helemaal in:
http://pages.rapha.cc/products/springsummer-2014-training-racing
Als ik een baardje laat staan en de benen scheer, begrijpt mijn vrouw daar helemaal niets van.
Ortaire heeft geen baard meer. Hij is mijn beste vriend. We steunen elkaar door dik en dun. Hij gaat nog steeds naar alle koersen zien en is heel bekend en erkend.