Eigenlijk was Tony Houbrechts best wel een goeie renner.

Maar hij viel wat tussen de plooien, in de jaren zestig en zeventig. Hij begon in 1965 als prof bij Flandria, stapte een jaar later over naar Mann-Grundig, keerde dan terug naar Flandria en bleef er drie jaar. En dat trok Tony – geboren op 6 september 1943 – naar Italië. Hij ging er koersen in de mooie truitjes van Salvarani. Lichtblauw, met een minuscuul rood streepje rond de hals en de mouwen. Verder niets. Alleen, krachtig op een zwarte achtergrond: Salvarani. Het was een topteam, met steengoeie renners: Gianni Motta, Wladimiro Panizza, Franco Balmanion, Roberto Poggiali, Dino Zandegu, Primo Mori, Giancarlo Ferretti. Namen als klokken in die tijd. En Felice Gimondi, natuurlijk. Tony had ook nog een Vlaamse ploegmaat, dat jaar. Walter Godefroot, nog zo’n topper.

In zijn eerste jaar bij Salvarani zorgde Tony Houbrechts voor een primeur: hij werd de eerste niet-Italiaan die de mooie rittenkoers Tirreno-Adriatico won. De koers van kust naar kust bestond sinds 1966. Dino Zandegu won als eerste, daarna volgden Franco Bitossi, Claudio Michelotto en en Carlo Chiappano.

En in 1970 Tony Houbrechts, dus. Een primeur. Tony hàd al een primeur op zijn palmares: in 1967 was hij de eerste niet-Portugees die de Ronde van Portugal won. Tony won niet vaak. De Ronde van Andalusië, dat wel. De Druivenkoers in Overijse, Nokere Koerse, de Coppa Sabatini. Hij werd ook achtste in de Tour van 1971. Tony was een meesterknecht. Hij was een uitstekend klimmer, in dienst van Felice Gimondi. Nu zou hij pakken geld verdienen. Tony zou een vedette zijn.

Het liep niet goed met Tony.

“Van meesterknecht tot drugsdealer” kopt de krant op 7 maart 2009. “Mijn cliënt moet rondkomen met een pensioentje van duizend euro, toen hij op café het voorstel kreeg een loods te zoeken in ruil voor een som geld. Hij dacht dat het om een alcoholstokerij ging. Het drugslab is nooit operationeel geweest.” Het zijn de woorden van zijn advocaat. Tony werd veroordeeld tot een werkstraf van tweehonderd uur.

Na Houbrechts kwam Roger De Vlaeminck graag naar de Tirreno. Hij zou er zes keer na mekaar winnen, van 1972 tot 1977. Niemand deed het hem ooit na. Drie Nederlanders wonnen de koers tussen de twee zeeën: Joop Zoetemelk (1985), Erik Dekker (2002) en die andere Dekker, Thomas (2006). En Eddy Merckx? Hij won er nooit. Naast Parijs-Tours meer dan waarschijnlijk een van de weinige koersen die Merckx niet op zijn palmares kon schrijven.

Kan gebeuren.

Filip Osselaer
Laatste berichten van Filip Osselaer (alles zien)