Het is inmiddels middernacht geweest. Ik kan niet slapen. Of eigenlijk. Ik wil niet slapen. De tv staat nog steeds aan. Het apparaat die mij vanmiddag getuige deed zijn van de val van Kruijswijk. Sindsdien ben ik leeg. Ik loop met m’n ziel onder m’n arm door het huis. Mijn vriendin probeerde me op te beuren. Ze bedoelde het goed. Tevergeefs.
Ze slaapt inmiddels al een paar uur. Ik zap sindsdien van kanaal naar kanaal. Ik probeer het te begrijpen. Te snappen waarom gebeurde wat er is gebeurd. Telkens leidt het tot een opwelling van onrechtvaardigheid. Het klopt niet wat er gebeurde vandaag.
Hij nam de bocht slechts 1 meter te ruim. Het kan niet zo zijn dat een bocht 1 meter te ruim nemen, kan leiden tot zo’n groot negatief resultaat.
Vier keer per uur komt het tot een implosie tussen m’n oren. ‘Het kán gewoon niet!’ mompel ik terwijl ik hoofdschuddend m’n koffie inschenk.
Alles heeft een reden. Daar geloof ik heilig in. Maar deze ontgaat mij. Een renner die de afgelopen weken alles goed deed. De renner met de beste benen. Maar ook de renner met het meest onschuldige gezicht. Kruijswijk reed de afgelopen dagen rond met een gelaat dat verried dat hij zelf ook niet zo goed snapte wat er te gebeuren stond. Hij deed gewoon wat hij graag doet en deed dat net iets sneller dan de rest.
Ik hoor net dat hij een scheurtje in een rib heeft en op tv zie ik een mank lopende renner. Mijn hoop op een doorstart morgen is aan het verdampen.
Gaat Kruijswijk dan écht de geschiedenis in als Nederlands minst gelukkige renner aller tijden? Ik ben er héél erg bang voor. Maar mijn ongeloof doet deze angst gelijk de kop weer in drukken. Ook deze status past niet bij Steven Kruijswijk.
Wat vandaag gebeurde is niet gebeurd. ‘Het kan gewoon niet!’.
Is geboren in de jaren ’70 en kind van de jaren ’80. Stond als 12-jarig jongetje bij zijn vrienden bekend als Erik Breukink en won menig etappe van het sportveld naar huis. Nog steeds op zoek naar een Panasonic-outfit. Stond als 14-jarige puber op de Col de Madeleine op de dag dat Steven Rooks won op Alpe d’Huez. Sindsdien gek op de koers. Besloot op zijn zestiende een goede wielrenner te worden, omdat hij spaghetti nou eenmaal lekker vindt. Ooit derde in een Tourpool. Favoriete koersen: Roubaix & Lombardije.
- Wielerjaar 2020 was als een oliebol in de zomer - 11/11/2020
- Gezinsdrama - 07/08/2020
- Ride Power! Ofwel: groeten op de fiets in de herhaling - 07/01/2020
nou..Breukink en Rooks zijn van dezelfde generatie..Heb met beide renners aan de start gestaan..
Precies (op de koffie na) mijn dag gister, inclusief die vriendin die tevergeefs probeert mij op te vrolijken..
Nou zou je in een onschuldig moment bij deze foto het onderschrift “Wielrenner met fiets” kunnen plaatsen – dat maakt de foto niet eens zo bijzonder. Het is meestal zo dat wielrenners en hun fiets in 1 foto te zien zijn: de houding van Kruijswijk / of Crushweak zoals hij op internationale fora ook wel genoemd wordt – heeft nog wel in de verte iets weg van een wielrenhouding. Maar die fiets op 3 meter bij hem vandaan… dat hoort niet.
Waarom wordt er alleen getraind op klimmen? En zijn zeker professionele wielrenners nooit bewust bezig met het trainen van “dalen”? Kan zomaar dat Kruijswijk niet die fout gemaakt had als deze berg in de eerste week was.
Zonde zonde. Zo dicht bij.