Verplichte kost: fietsen rondom Tecklenburg

De Stelvio, Mont Ventoux, Alpe d’Huez, de Limburgse Heuvels, een ritje over de Posbank en na afgelopen weekend voor een aantal sadomasochisten wellicht zelfs de Zoncolan. Zo maar een aantal bucketlist-dingetjes van de gemiddelde fietser. Ik zou er bij deze graag eentje aan toe willen voegen: fietsen rondom Tecklenburg en Ibbenburen. Voor degene die bij aardrijkskunde vroeger niet zo goed opgelet heeft: De A1 afrijden richting Duitsland, bij De Lutte de grens over, drie kwartier de toegestane snelheid aanhouden om tot slot bij Ausfahrt 11b de afslag te pakken. Daar dus.

Het gebied rondom Tecklenburg is, afgezien van twee imposante, wanstaltige en in het oogspringende schoorstenen van de steenfabriek, werkelijk prachtig: Glooiende en verkeersluwe wegen, kleine dorpjes, Ein Bierstube hier en daar, weilanden, gele koolzaadvelden en verkeer dat mensen op een racefiets nog respecteert. Oh ja… en venijnige klimmetjes. De reden om naar dit gebied te gaan om te fietsen. Want wat kun je hier zalig stuk gaan. Wellicht zeggen namen als Lärchenweg, Sundemstrasse, Hoppenliet of Alter Postweg u niets, onderschat deze keurig Duits klinkende straatnamen niet! Stijgingspercentages variërend van 10 tot maximaal 25 procent zijn niet voor ongetrainde kuiten of verwaarloosde kettingen weggelegd. Op een rondje van 120 kilometer kunnen met gemak 2000 hoogtemeters weggetrapt worden.

Routes rondom Tecklenburg beginnen steevast ‘Am Sportzentrum’ in Ibbenburen. Niet het mooiste deel van de omgeving, maar een prima uitvalsbasis voor diverse routes. Tevens de startlocatie van de Tecklenburg Rundfahrt, een toertocht die jaarlijks in mei wordt gehouden door FtcCC75 uit Nijverdal (aanradertje trouwens!). Het eerste deel van de route is nog prima te doen; middels een fietspad van rotonde naar rotonde tot de Garmin aangeeft dat we naar links moeten. Vanaf dat moment begint het draaien, keren, klimmen, dalen en genieten. Nergens is het echt vlak en je moet bijna constant voorbereid zijn om naar het kleine blad terug te moeten schakelen. Om elke hoek kan het nu eenmaal zo zijn dat een wegenbouwmaatschappij, in een vlaag van verstandsverbijstering, zomaar een laag asfalt met Duitse punktlichkeit tegen een bult op heeft gekwakt. En dan liegt het stijgingspercentage er meestal niet om. Neem bijvoorbeeld de Lärchenweg: Na een prima lopende afdaling draait de weg beneden naar rechts over een bruggetje om plotsklaps oog in oog te staan met een stuk asfalt dat met 25% omhoog loopt. Wie nu nog moet schakelen is onherroepelijk te laat en loopt kans af te moeten stappen. Hier is menig ketting gebroken en moraal evenzo vaak geknakt. Gelukkig is er tijdig teruggeschakeld en kom je hijgend, puffend en fietsend boven (en dat zal nondeju gebeuren, want afstappen is nu eenmaal geen optie). Nog zo’n mooi voorbeeld is de Sundemstrasse. Een klim die via een uitstekend fietspad door een bos lichtjes omhoog loopt, maar waar met het toenemen van het stijgingspercentage de staat van het asfalt evenredig afneemt. Op het al maar smaller wordende pad wordt het steeds donkerder en het bladerdak boven je hoofd dichter, zodat het zonlicht nauwelijks kans heeft om er doorheen te dringen. Alsof je bij elke trap die je doet bewust gemaakt wordt dat hier fietsen eigenlijk niet gewoon is. Gelukkig is er licht aan het eind van de tunnel en sta je na 2100 meter aan de rand van een woonwijk in Tecklenburg. Alsof er niets gebeurd is.

De route gaat verder tussen weilanden door, slingert van dorp naar dorp en met mooi weer is dit genieten in optima forma. Fietsen zoals fietsen waarschijnlijk ooit bedoeld is. Tot zich weer een kuitenbijter van formaat opdringt die de lucht uit je longen perst en je benen doet verzuren.

In de afgelopen jaren heb ik meermaals mogen fietsen in zowel Limburg als het gebied rondom Tecklenburg. Ik vind beiden werkelijk schitterende fietsomgevingen, al is Limburg vaak wat massaler qua fietsers. De wegen rond Tecklenburg zijn verkeersluw en de auto’s die je tegenkomt hebben nog respect voor fietsers. Niet met een vaart er voorbij, even stoppen als een fietser oversteekt en voldoende afstand houdend.

Qua hoogtemeters doet Tecklenburg in niets onder voor Limburg, alleen zijn de stijgingspercentages net wat heftiger. Je hebt er korte en lange klimmen, prima lopende afdalingen en stukken waar je compleet naar de gallemiezen kunt gaan.

In mijn ogen is de omgeving van Tecklenburg verplichte kost voor elke fietser. Gewoon om een dag lekker toeren of om een flinke klimtraining te volgen. Bij de Lutte de grens over, drie kwartier de toegestane snelheid aanhouden en bij Ausfahrt 11b eraf. Daar dus.