Bijna zestig jaar geleden finishte de Tour de France voor het eerst op de Alpe d’Huez. En hoewel de klim niet – zoals tegenwoordig gebruikelijk is – het slot van een koninginnenrit over drie cols was, maar voorafgegaan werd door een vlakke aanloop van 250 kilometer, waren de veertien kilometer tussen Le Bourg d’Oisans en het skioord
Zoals Fausto Coppi zijn eigen land is binnengereden, zo moeten de Romeinse keizers en veldheren na hun roemvolle veroveringstochten in triomf het feestvierende en jubelende Rome zijn binnengetrokken. Het is niet doenlijk het dolle enthousiasme te beschrijven, dat zich bij het passeren van de Julius Caesar der wielersport, vanaf de grens tot in Sestrière en bij zijn aankomst aldaar heeft
Het was koud die zaterdag in februari. Een clubgenoot, met wie ik als enige was komen opdagen voor de wekelijkse rondrit door de provincie, reed op kop. Op het pad, ergens tussen Haren en Eelde, liep een bejaard echtpaar. Mijn clubgenoot hield zich even in. Ik dacht: waar wacht hij op en een moment later klonk mijn fietsbel. Enigszins verschrikt keek
Iñigo Cuesta. Vorig jaar reed hij zijn zeventiende Ronde van Spanje. Een absoluut record, waarvoor de organisatie hem met rugnummer één beloonde. Aan mij zijn al die Vueltadeelnames min of meer voorbij gegaan, maar toch staat de Castiliaan in mijn geheugen gegrift. Vrijdag 10 april 1998:
