Zoals de Giro d’Italia één lange reclamespot is voor vakantieland Italië, zo was de tijdrit van vandaag – bijgenaamd de ‘Prosecco Superiore Wine Stage’ – een poging om de bubbelwijn uit het gebied rond Conegliano en Valdobbiadene nog net iets populairder te maken dan hij al is. Dat terwijl de populariteit van prosecco niet bepaald een gunstig effect heeft op

Jaren, misschien wel decennia geleden, zag ik Martin Šimek op tv Italiaans praten. Het was in de tijd dat hij nog regelmatig op tv was en ik herinner me niet meer of hij interviewde of werd geïnterviewd. Wat ik nog wel weet is dat hij en zijn gesprekspartner op een gegeven moment overschakelden van het Nederlands op het Italiaans en

Op heldere dagen zie ik vanuit mijn Piëmontese woonkamer de Alpen aan de horizon. De piramidevormige Monviso – hemelsbreed 130 kilometer verderop, half Nederland – steekt overal bovenuit. Ernaast ligt de Colle d’Agnello. De afgelopen weken staarde ik op zonnige dagen met extra aandacht naar de bergen: was er sneeuw bijgekomen? Op welke hoogte? Alsof de hoeveelheid sneeuw op de

Parijs-Tours, Gent-Wevelgem en een bergrit in de Giro d’Italia op dezelfde dag. Wat bij de aankondiging van de nieuwe wielerkalender voor 2020 nog klonk als een fantastisch pretpakket, blijkt bij vlagen te voelen alsof je op één dag al je eindexamens moet maken en je maar genoeg tijd krijgt voor de helft ervan. De renners lijken datzelfde stressgevoel te hebben

In Italië begon de dag met dramatische slowmotionbeelden van een renner die staand op de pedalen een klim op zwoegde. ‘Simon Yates, non partito’, stond eronder. Niet gestart. Yates had positief getest op het coronavirus, was in een ambulance gezet en afgevoerd naar een niet nader te noemen quarantainelocatie. Het enige wat nog van hem restte was archiefbeeld.

Van degenen die