Jacques-Charles Sels, Antwerpenaar, kwam in 1920 bij een auto-ongeluk aan aan zijn einde. De wielerjournalist overleed terwijl hij op verkenning was voor de wedstrijd Milaan-Antwerpen, die gehouden werd als opmaat voor de Olympische Spelen van 1920 in Antwerpen. Hij werd 58. Sels was geroemd, geliefd en gerenommeerd. Notabene een Franse krant organiseerde daarom voor hem in 1921 een In Memoriamkoers:
Het internationale wielrennen moet in de jaren zeventig voor Belgen wel een beetje saai zijn geweest. Meneer Merckx kon er wat van maar in zijn kielzog deden nogal wat anderen niet veel voor hem onder. Vlamingen vooral. Oké, Gimondi, Zoetemelk, Moser, Raas, Hinault en Kuiper sputterden misschien
Op de Grote Markt van Brugge wordt boos naar me gekeken. Terecht. Het was zo’n opmerking die er zomaar uitfloepte en bijzonder ongepast was. Ruim een week na de aanslagen in België is het nog te vroeg voor grappen en bijdehand commentaar. De poging van de Brugse brandweer om vanaf het belfort
Er zijn zo van die dagen dat alles klopt.
Zondag was er zo eentje.
Het begon al vroeg: Jacques had alweer de beste pistolets van uren in het rond gebakken. Voor het eerst lagen er paaseieren in de toonbank. “Geef er maar twee”, zei ik. Het ontbijt was schitterend: krakend verse broodjes, veel boter en wat chocolade. En veel koffie. De zon
Ik heb nog altijd veel Nederlandse vrienden.
Dat mag, vind ik.
De meesten van hen zijn nog altijd zot van de koers.
Dat is mooi, vind ik.
En ze komen nog altijd graag naar Vlaanderen.
Dat is plezant, vind ik.
Ik heb ze vorig jaar al geholpen, met wat koersinzicht. En ‘Vlaams voor beginners’. Dat ook.
Misschien bent u geen Nederlander. Dat is niet erg.
Zou ooit een ploegmaat van Gert Steegmans, een op handen gedragen topsprinter die geacht wordt vanuit het zog van de grote vriendelijke reus uit Limburg naar de meet te snellen en op het einde de armen in de lucht te gooien, gevreesd hebben om helemaal niet meer bij diens achterwiel vandaan te komen?
Ik heb Gert Steegmans wel eens gebruikt in