De Giro d’Italia van 2017 is voor Nederlandse wielerliefhebbers één groot geluksmoment. Tom Dumoulin verslaat nagenoeg in zijn eentje alle uitdagers en sleept zijn eerste drieweekse ronde in de wacht. Milaan kleurt op 28 mei oranje. Maar de Limburger kende ook diepe dalen in Italië. Het had bijvoorbeeld niet veel gescheeld of het beruchte poepincident had Dumoulin tot de grootste

De Giro is inmiddels zo lang onderweg dat de zomerblonde lokken al bijna uit het haar van Damiano Cunego zijn gegroeid. (Wel zegt hij nog altijd ‘Foelslang’.) Het was een zonnige dag vandaag, met azuurblauwe luchten en hier en daar een onschuldige wolk, maar in de tuinen langs het parcours kon je af en toe al dennenbomen met lichtjes ontwaren.

Vandaag

Eerst sta je er 15 achter, dan sta je er 12 vóór. Het secondjesspel* raast voort. Maar niet Wilco Kelderman op die donderdagmiddag in oktober nadat de Sunwebse ploegleiderswagen hem achterliet op de Stelvio. Kil en koud als de sneeuwhopen in de berm.

Wat een etappe! Terwijl Kroon en Vanbelleghem de lekkerste (volgens Kroon dan, volgens Vanbelleghem de één na lekkerste)

Ik zag eigenlijk een beetje op tegen de etappe van vandaag. Een vlakke rit van 258 kilometer, door een niet al te charmant stuk Italië, in de regen, dat is zelfs in een klassieker alleen maar leuk als het stiekem toch niet helemaal vlak is, als er kasseien liggen of als er veel wind staat. Veel renners dachten er ook

We hoopten al dagen dat het zou gebeuren, maar het gebeurde niet. Dus moest het vandaag, op de Stelvio, in een loodzware rit. Alles of niets, winst of verlies, roze of het ravijn. De leiderstrui pakken of hem vergeten.

De renners reden door een prachtige kerstkaart. Ruige, besneeuwde bergflanken, enorme groene en gele dennen, trage stroompjes smeltwater over het asfalt. En