Zaterdag begint de 104e Giro d’Italia. Het zal u niet zijn ontgaan, want de voorbeschouwingen vliegen je om de oren. De beste klimmers, rapste sprinters en onontdekte Scoritopareltjes worden volop bediscussieerd. Eén belangrijke categorie wordt echter stelselmatig over het hoofd gezien: de ploegleiders. Terwijl ook zij bijdragen aan de koersvreugde, als je tenminste weet waar je moet kijken. Waar Vlaanderen

Tegen beter weten in twijfelt Stefano Giuliani een fractie van een seconde aan zijn eigen verstandelijke vermogens. Een mengeling van vermoeidheid en zuurstofschuld heeft de bovenkamer van de Italiaan weliswaar in een lichte nevel gehuld, maar de renner van de GIS-ploeg kan nog altijd helder genoeg denken om zich te realiseren dat zijn medevluchter, de renner die nu nog in

De Giro d’Italia van 2017 is voor Nederlandse wielerliefhebbers één groot geluksmoment. Tom Dumoulin verslaat nagenoeg in zijn eentje alle uitdagers en sleept zijn eerste drieweekse ronde in de wacht. Milaan kleurt op 28 mei oranje. Maar de Limburger kende ook diepe dalen in Italië. Het had bijvoorbeeld niet veel gescheeld of het beruchte poepincident had Dumoulin tot de grootste

De Giro is inmiddels zo lang onderweg dat de zomerblonde lokken al bijna uit het haar van Damiano Cunego zijn gegroeid. (Wel zegt hij nog altijd ‘Foelslang’.) Het was een zonnige dag vandaag, met azuurblauwe luchten en hier en daar een onschuldige wolk, maar in de tuinen langs het parcours kon je af en toe al dennenbomen met lichtjes ontwaren.

Vandaag

Eerst sta je er 15 achter, dan sta je er 12 vóór. Het secondjesspel* raast voort. Maar niet Wilco Kelderman op die donderdagmiddag in oktober nadat de Sunwebse ploegleiderswagen hem achterliet op de Stelvio. Kil en koud als de sneeuwhopen in de berm.

Wat een etappe! Terwijl Kroon en Vanbelleghem de lekkerste (volgens Kroon dan, volgens Vanbelleghem de één na lekkerste)