Hij is ze aan het mollen, man! De woordgrappen vlogen je om de oren tijdens etappe 14, die onze landgenoot en publiekslieveling zo fraai wist te winnen. Quinlan zal nooit meer hetzelfde zijn.
Eén van de vele hoogtepunten in week 2 was het wegrijden van Mollema uit de kopgroep. Nog ruim 42 kilometer
De tocht door dat bos is eindeloos
dat is een verschrikking
als de benen niet echt goed aanvoelen,
dan heb je paniek
Van Aert gaat nog altijd ferm en fors tekeer
daar zit Kelderman
Kelderman kan gewoon door te blijven zitten een zaak doen in het klassement
ze gaan zitten drummen, de fotografen, om hier een kiekje van te
‘Het begint met dat ons speelveld ons speelveld moet zijn. En niet dat daar gewoon publiek op moet staan.’
Merijn Zeeman, die ongeveer zijn hele Jumbo-Visma ploeg tegen de vlakte zag gaan, was de volgende dag nog steeds fel over de valpartij in etappe 1.
De schuldige met het onschuldige kartonnen bord
Op de dag van de Zoncolan waren ze er ineens weer. In het zwaarste gedeelte van de beklimming zwalkte er eentje mee met Lorenzo Fortunato. Tot mijn grote ergernis is de wielerwappie terug. En hoe: deze droeg geen mondkapje en hing zelfs tegen de renner aan.
Wat is een wappie ook alweer? Ik ken ze alleen in de zin van viruswappie,
– Het zal toch niet waar zijn.
– Het is nog 11 km, hè.
– Jaja, laat ons dromen.
Later, op 9 km van de finish:
– Het is een renner die nooit stilvalt.
– 35 seconden.
Op 8,6 km van de finish rijdt Taco van der Hoorn alleen weg. De Zwitser Simon Pellaud kan niet mee.
– Hoe deze dag ook afloopt, het is echt prachtig
Slakweg stond er op het bord. In spijkerbroek en leren jack leunde Tom Dumoulin tegen de straatnaampaal en zag ze allemaal langszoeven.
Bij de laatste ronde mét de Cauberg schudde Wout van Aert aan de boom. Bij de laatste ronde zonder de Cauberg had het trio Van Aert, Tom Pidcock en Maximilian Schachmann een gaatje van 20 seconden. Op 150 meter