“Ga!”, hoor ik achter me. “Nu moet je doortrappen!”
Ik ben per ongeluk op kop van onze groep beland. Ik ging net even op mijn pedalen staan omdat ik anders stil viel voor de top van een klimmetje. Maar nu moet ik dus doortrappen.
Een kwartier geleden reed ik ook op kop. Dat deed ik expres.
The Ride is soms een druk circus. In de ochtend, als bijna driehonderd mensen vertrekken, onder het genot van snoeiharde metal. In de avond, als hongerige renners in een tent hun dubbele avondmaal naar binnen werken. En tijdens de rit, als er op het relatieve vlakke in groepen tempo wordt gemaakt.
Maar soms is The Ride ook
Ergens tussen hard en keihard regenen, tijdens een gevaarlijk gladde afdaling, voel ik me ineens intens gelukkig. We zijn al meer dan honderd kilometer onderweg en de regen komt met bakken uit de hemel. Alles wat ik aan heb is doorweekt en mijn voeten zijn koud.
Maar toch heb ik een glimlach op mijn gezicht. Slechter dan ik
Precies om middernacht word ik wakker. Dankzij een volle blaas en een iets te luide discussie naast mijn tent. Die volle blaas is irritant, maar ook een goed teken. Ik drink veel, daar profiteer ik tijdens de rit van.
Eenmaal terug in de tent check ik de apparaten die aan mijn powerbank hangen. Telefoon, fietscomputer en achterlamp;
Nijmegen, 26 maart 2022. Een slagveld, zo kon je het gerust noemen. Beduusd staarde ik naar mijn gehavende benen. Hier en daar waren ze van vel ontdaan. Stroompjes bloed liepen naar beneden. Het gebeurde voordat dat ik er erg in had. Ik zat lekker in mijn ritme, er leek geen vuiltje aan de lucht. En toen ging het mis.
Dat wielrennen
De organisatie van The Ride heeft voor elke dag een sticker gemaakt. Daarop staan de belangrijkste punten op de route. Het is de bedoeling dat je die aan je stuur vastmaakt, zodat je weet waar je moet opletten.
De Parquetout stond daar vandaag niet op. Ik heb ook geen foto gemaakt van het bordje van deze col.