Luik-Bastenaken-Luik. Het kan een gedicht zijn van Herman Brusselmans. En dat is het ook. Het is geen toeval dat Brusselmans net deze koers bezong. De absurditeit van het wielrennen wordt in de naam van geen andere wedstrijd zo geprezen als in die van Luik-Bastenaken-Luik.
Het wedstrijdverloop is zo mogelijk vaak nog absurder dan de naam. In 2009 won een 23-jarige Luxemburger
Luik-Bastenaken-Luik is het vergeten grootmoedertje van de klassiekers. In Vlaanderen, waar het een vanzelfsprekendheid is te denken dat kasseien de norm zijn en asfalt een exuberante uitspatting van de moderne tijd, ligt er nauwelijks iemand wakker van La Doyenne. Zoals men het bestaan van wielrennen in Wallonië eigenlijk altijd al ontkend heeft.
Het begon zoals met ongeveer alles in de Vlaamse wielersport
Wat leek het me tof om eens een koers van dichtbij mee te maken. Dat gehang voor die buis altijd, terwijl je in het lentezonnetje met je snufferd bovenop een voorjaarsklassieker kan staan. Nog toffer zou het zijn een heel weekend in een herberg langs het parcours te zitten. Dan maak je de hele opbouw mee: op vrijdag het aanslepen
Dat ik zaterdag om 16:33 over de Cauberg ben gekomen wisten al mijn Facebookvrienden binnen een minuut maar dat Pieter Weening zondag als eerste de hoek omdraaide op het Grendelplein in de finale van de Amstel Gold Race weet bijna niemand. Wat klopt hier niet?
Dit weekend ben ik dus even in Zuid Limburg geweest. Zaterdag heb ik zelf even een
Op 94 kilometer van de meet was Lieuwe Westra bezig te abandonneren. Hij ging langzaam rijden, legde een hand op zijn bloedende linkerknie, liet die daar even liggen. Het peloton passeerde, de dokter kwam langszij en keek even naar de knie – de diagnose was ongetwijfeld dat de moraal met bloedvaart uit zijn kniewond stroomde, geen pleister die dat kon stelpen
Dagen voor de koers al
fietsend sfeer proeven
in het Mergelland,
op de Schweiberg
de mannen van Lotto
kruisen, op de Eyserbos
voorbij gekeuveld worden
door die van SKY,
de Cauberg vol namen
gekalkt, de tribunes
bijna klaar,
op vrijdag de jubileum-
verhalen op TV
en in de krant,
op zaterdag de 150 km
van de Toerversie, geheel
in het zwart,
op zondagmorgen
amper vijf minuten lopen
naar de Maastrichtse Markt
om mezelf te vergapen
aan afgetrainde lijven
wachtend op de start,
na