Nu het aanstormende Nederlandse talent Lars Van der Haar in de nabije toekomst de veldritwereld zal veroveren, is het hoog tijd dat jullie het schaatsen vaarwel zeggen en het veldrijden weer omarmen.
De veldritsport heeft vitaliteit nodig. De wortels van de sport zitten onuitrukbaar in de Vlaamse
Zondagmiddag. Ik zet de televisie aan en ga er eens goed voor zitten. Koers! Het ziet er heerlijk uit. Vlaanderen. Het waait. Grijze, dreigende luchten. Karl Vannieuwkerke zit kleumend in een tent. De mannen staan te babbelen voor de start. Glanzende outfits, kekke brillen. Iets meer kleur op de benen had ik wel verwacht, ze rijden al een tijdje tenslotte.
Zouden de heren geweten hebben wat de impact was van hun nieuwsbericht? De consequentie van de bijna terloops overgebrachte mededeling dat Niels Albert de Steenbergcross op zijn naam geschreven had? Het was de middag van het novum; in Valkenburg werd het eerste WK-ploegentijdrit voor merkenteams afgewerkt en terwijl de equipes elkaar bestreden op supersonische fietsen met aerodynamische helm, confronteerde de commentatoren van Sporza ons
Afgelopen Zaterdag. WK Veldrijden voor Beloften. Het is de laatste ronde als een Belgische jongeman met de naam Wietse Bosmans de laatste zandstrook ingaat. Door een slimme manoeuvre was hij zijn twee Nederlandse concurrenten voorbijgestoken en reed hij zo goed als zeker af op de wereldtitel. De zandstrook
Laatst lanceerde Adri van der Poel nog een oproep om over de toekomst van het veldrijden na te denken, en dan vooral over de moordende wurggreep van het succes van de sport onder de Vlaamse kerktoren. ‘Maar blijkbaar is de veldritwereld niet rijp voor vernieuwing’, liet ‘VDP’ optekenen
Gezocht: buitenlanders die hard met een fiets door modder kunnen rijden. Dat moet zowat de samenvatting van het WK veldrijden zijn.
Moeten we als Belgen nu blij