De beer geschoten

In de hoop dat ik het mis heb, durf ik te stellen dat de rit naar Bordeaux uit zal monden in een massasprint met Cavendisch of Petacchi als winnaar. Onomwonden: de koers is te voorspelbaar. Je kunt met gemak de huid verkopen alvorens een beer geschoten is. Nu schrijf ik niets nieuws, iedere gewichtige koers ontvouwt zich aan de hand van de ongeschreven wetten van het wielrennen.

Eergisteren, nog voor de veronderstelde hoogmis van deze Tour de France, vertelde Andy Schleck wat hij zou gaan doen: Aanvallen. Contador zei precies hoe hij die aanval zou counteren: Inhaken. Op 10 kilometer voor de meet op top van de Tourmalet hielden de twee beste renners van deze Tour de France zich aan hun woord. Andy viel aan, Alberto haakte in. Niets meer en niets minder. Als 2 renners zo hard als ze (allebei) kunnen tegen een berg oprijden zonder verschil te maken is daar alles mee gezegd. Wie de rit wint is dan ook niet belangrijk meer. Ze zijn deze editie even goed.

Dat ze even goed zijn bleek ook al wel uit de kleine verschillen die wel ontstonden deze tour: Andy, geholpen door een “gemotoriseerde” zwitser over een vreemde eend in de bijt: kasseien. En Alberto overbrugde dat verschil puur en alleen door een mechanisch defect. Die verschillen hadden niets met fietsen in de Tour de France te maken maar met randverhalen.

Misschien moet de organisatie van de Tour de France zich maar eens bezinnen: Kruid een volgende editie met méér randverhalen! Ga op zoek naar meer kasseien en lange stukken rechte weg met gegarandeerde wind schuin op kop. Als je dan toch een berg opneemt in het parcours met aankomst bergop: Eén bonificatie minuut voor de winnaar. Deze tour bleek overigens dat bergritten met aankomst na een afdaling meer spektakel opleveren, mits het lange stuk nadien niet te veel tijd geeft om te hergroeperen: Knoop het in de oren. En die tijdrit? Prima, indien aankomst op de Alpe d’Huez. Andere zaken die vaker terugkomen: Minder renners per team, meer teams. Af en toe een rit zonder oortjes. Of met oortjes, maar geen tijdwaarneming. Die oortjes zijn namelijk wel handig om zaken als eten, drinken, obstakels en mechanische defecten door te geven en daar is mijn inziens niet mis mee.

Na de deceptie van vorig jaar op de Mount Ventoux en een ronduit saaie rit naar de Tourmalet deze editie was het al met al toch geen slechte Tour de France. Geen enkele Tour is saai. Iedere Tour is een voedingsbodem voor verhalen over de koers en de kantlijn. Als je daar oog en oor voor hebt is iedere Tour de France niet te versmaden.

In de hoop dat ik het bij het rechte eind heb. Vandaag, op 36 kilometer voor de meet draait de weg naar links. Met de wind schuin op de kant demarreren zes Saxobank-renners zich los her en der uit de kop het peloton. Als in een flashmob vormen ze 30 meter verder een groep welke synchroom ronddraait tot ze 2 minuten voorop rijden. Alleen dan blijf ik morgen thuis voor de tijdrit.