De Giro, dat hoort spektakel te zijn van begin tot einde. En dan bedoelen we niet per se Monte Crostis, maar wel favorieten die elkaar voortdurend bestoken, elke dag oorlog in de koers, bergritten als thrillers, vlakke ritten als thrillers, inzinkingen, verrijzenissen, de Revolutie van L’Aquila, Landis-achtige raids. Kortom: the stuff of legend. Of, om het met de woorden van organisator RCS Sport te zeggen: la corsa più dura del mondo nel paese più bello del mondo.
De Giro 2012 is spannend (geen idee wie hem straks wint), maar sprankelen doet hij voorlopig niet. Er was geen wind in Denemarken, nauwelijks hooggebergte in Italië, en we zagen enkel wat massasprints (meestal ontsierd en -hoofd door een valpartij) en heel af en toe een grote naam die iets probeerde op maximaal twee kilometer van de streep. We moeten het met enkele snoepjes doen, terwijl we zin hebben in taart. Antipasti krijgen we bij de vleet, maar de primo piatto is na twee weken koers nog niet geserveerd.
Hesjedal en Rodriguez die truitjes ruilen, fijn is dat. Maar Hesjedal en Rodriguez zijn geen Basso’s of Scarponi’s, mannen die de Giro al hebben gewonnen. Zíj moeten strijden om de eindzege, niet twee klimmende punchers die tot nu toe altijd tekortkwamen als het om de echte groterondeknikkers ging. We zien toprenners, dat wel, maar we willen helden zien.
Er is er nochtans één die wél warm loopt voor een onderkoelde Giro als deze. Zijn naam is Stelvio. Hoe zoutlozer de eerste negentien ritten zijn, hoe pikanter de zijne wordt. Hoe flauwer de rest, hoe beter hij er uitkomt. Contrastwerking: zwart is het zwartst op een witte achtergrond. Of ook: in het land der blinden is eenoog koning – en wat ogen betreft in deze metafoor is Stelvio een Argus.
Stelvio wéét dat hij mooi is (die haarspelden tegen de bergwand!), maar gaat spaarzaam om met zijn populariteit. Hij hoeft niet elk jaar in de Giro, maar is hij er wel, dan zorgt hij voor spektakel. Steevast. Liever een lange carrière met één wereldsong per decennium dan een one-hit wonder.
Stelvio heeft een droom voor 2012. Een droom waarin Ivan Basso de held met dienst is. Solo van op de Mortirolo of met Scarponi slechts vijftig meter achter zich, dat maakt niet uit. Maar Basso moet van Stelvio straks afrekenen met alle demonen uit het verleden (de inzinking in 2005, het dopingspook van 2006), en zich op zijn flanken definitief de Girogeschiedenis in fietsen.
Hoe machtig hij ook is, Stelvio’s dromen komen niet altijd uit. Maar de Giro redden, daarin zal hij niet falen. Desnoods laat hij het maar vriezen. Of juist niet… Het doet er niet toe; kraken zal het sowieso!
- Een vreemde droom - 13/04/2015
- Onaf: het lot van Andy Schleck - 11/10/2014
- Wij willen Wiggins (in de Tour) - 17/06/2014
Geef een reactie