Giro d’Italia

Het hoofd is leeg, de benen fris, het hart is vol

geen last van bilharzia, dysenterie of een te lage cortisol

klaar voor Stelvio, Mortirolo en Zoncolan

in mijn naar stroop ruikend shirt van Gewiss-Ballan.

Ik rijd alleen, op zoek naar de kopgroep zonder mij

geen tijd om te knabbelen aan een calorievrij ketonenbroodje zonder gelei

zelfs de auto’s op het parcours vallen me niet eens op

als een bezetene rijd ik in één ruk naar de kop.

Ik kruip even in het wiel, puf en blaas voor de pose

zet dan mijn aanval in naar het roze

de ex-kopgroep keuvelt over de kleinkinderen, ik sla een onoverbrugbaar gat

alles achter mij zit nu in het peloton of in de chasse patate.

Uitgeteld op de grond lig ik, armen en benen wijd uiteen

zonder journalisten, fotografen of bloemenmeisjes om me heen

waarna het besef komt alsmede een groot verdriet

naar de slager fietsen is de Giro d’Italia niet.

• Over
• Laatste berichten

Matthias Vangenechten

Matthias Vangenechten (geboren in het jaar dat Rebellin zijn eerste profwedstrijd reed en ook op de dag dat Eddy Merckx het levenslicht zag) gelooft dat ironie en twijfel het bestaansrecht van wielrennen zijn, al is hij daar niet zeker van. Er lag een grootse carrière voor hem in het verschiet als sportjournalist, maar gelukkig herwon hij tijdig zijn zelfrespect en gaat hij nu door het leven als zelfverklaarde manager van Gianni Wespelaer.

Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)

• Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
• Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
• Ooit was er wielrennen - 07/05/2020