Het mag eigenlijk niet. Blij zijn met leed van een ander. Toch was het niet alleen ontzetting toen Fabian Cancellara in de afgelopen Tour de France in het geel tegen het asfalt klapte. Ik gunde de Zwitser alles behalve een blessure, maar nu een naderend afscheid lonkte, was ik blij dat ik nog wat langer van hem kon genieten.
Fabian Cancellera is misschien wel met grote afstand mijn favoriete renner. En dat komt niet door mijn voorkeur voor renners met een luchtje. Want dopingbeschuldigingen aan het adres van Spartacus zijn er eigenlijk niet. De geruchten over een motortje in zijn fiets kennen wij allemaal, maar – anders dan bij Femke Van den Driessche – de opgevoerde tweewieler is nooit gevonden. Cancellara lijkt dus clean, maar rijdt wel ontzettend snel. Hij legt zijn polsen op het stuur en begint te trappen. Gewoon, zo hard mogelijk. Soms tot wel 81,5 kilometer per uur. Op het vlakke.
Wanneer ik er op mijn eigen racefiets doorheen zit, denk ik aan Cancellara. Wij hebben hetzelfde postuur en toch rijdt hij meer dan dubbel zo hard. Die gedachte geeft een energieboost. Even voel ik mij Spartacus en doet de wind mij niets. Mijn snelheid stijgt en ik scheur over het asfalt. Tot een paar kilometer verder de verzuring intreedt. Hard en meedogenloos. Een beetje zoals Cancellara wegreed bij Boonen op De Muur.
Vanaf volgend seizoen zal ik een andere favoriet moeten zoeken. Voor zijn val in de Tour de France hintte Cancellara al naar een afscheid. Hij wilde stoppen op zijn hoogtepunt. Eigenlijk door het winnen van een klassieker, maar een paar dagen geel was natuurlijk ook een prachtig einde van zijn carrière. Zijn smak tegen het asfalt gooit roet in het eten, en dus is dit het laatste fietsjaar van de Zwitser. Wanneer zijn contract stopt, houdt hij er mee op.
Cancellera neemt zijn afscheidstournee serieus. In tijdritten is hij sneller dan Tony Martin en de Strade Bianche wint hij voor de derde keer. Een stuk weg draagt vanaf nu zijn naam. Als eer. Opdat wij hem nooit zullen vergeten. Zelf zal ik dat niet zo snel doen.
Wanneer ik er even doorheen zit, span ik mijn kuiten en leg ik mijn polsen op mijn stuur. En rij ik hard zo hard mogelijk. Tot mijn benen verzuren. Als een ware Spartacus.
- Zullen we Sagan nog terugzien? - 04/07/2017
- Etappes mooier dan podium in Parijs? - 02/07/2017
- Toch nog een spannende Tour - 11/06/2017
Leuk stukje. Volgens mij vergeet je alleen een mogelijke link met Fuentes in zij CSC tijd , code naam Luigi.
Hoi Eric, Dank voor je aanvulling. Maar volgens mij hebben die geruchten nooit echt doorgezet. :)
Nooit betrapt en nooit iets kunnen bewijzen. Dus die vogel gaat niet op Erik. Een geweldige Coureur die dit seizoen de lat even hoog heeft gelegd als in al zijn voorgaande jaren. Heb hem vele malen mogen aan schouwen en dat zal in zijn laatste jaar ook nog wel eens gebeuren,al denk ik niet dat hij de Tour nog zal rijden. Maar dat hij nog een grote koers wint staat voor mij als een paal boven water. Ik zal hem in elk geval missen in de koers.
2 Gebalde vuisten en een vreugdekreet toen hij in Siena Stybar wist voor te blijven. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij dit jaar geen monument gaat winnen. Het is hem gegund!