Terwijl in de traditionele wielermedia alle aandacht uitgaat naar de etappewinnaars, de truiendragers en brokkenpiloten van het eiland Man, blijft het oorverdovend stil omtrent de prestaties van andere protagonisten. Want dat zijn de lieden die meerijden om zich belachelijk te laten maken door Marcel Kittel. Zonder hen immers geen koers. Zo veel verhalen ook in de Tour die zo verloren gaan. Elke dag schrijft de enige Kroaat in deze Tour Kristijan Durasek een stukje tekst in zijn Tourdagboek en laat zo in zijn hart kijken. Op tijd en stond mogen de lezers van Het is Koers meegenieten van zijn onthutsende en hartverscheurende belevenissen in zijn eerste Tour.
Zaterdag: De Tour is niet alleen een gekkenhuis, maar ook een ‘oudmannekeshuis’, zo bleek vanochtend meteen bij het ontbijt. Kwam daar een opa mee aan tafel zitten en begon ie mee het voor ons bestemde eten naar binnen te spelen. Zijn Amerikaans accent verraadde dat hij geen plaatselijke inboorling is. Alsof dat nog niet genoeg was, begon ie ook nog eens honderduit over zijn zegepralen in de Vuelta te vertellen. Compleet van het padje af die man, dat zag je zo. Het leek er ook op of hij had net aan de drugs gezeten. Een wielrenner ziet zoiets meteen. We hoopten dat het veiligheidspersoneel van ons hotel snel zou ingrijpen, want de voorbereiding op een eerste etappe in de Tour beleef je natuurlijk liever in alle rust. Hectiek zal er straks al genoeg zijn, vertelde men mij al. Tot grote verbazing van mezelf en mijn ploeggenoten deed hij alsof hij tot de ploeg behoorde. Onze ploegleiding, altijd te vinden voor een goeie grap, speelde zijn spel mee en gaf hem een fiets en liet hem starten. En tot onze nog grotere verbazing vertoefde hij zonder problemen een hele dag in de buik van het peloton en schoof hij ’s avonds weer mee aan tafel. De rest van het team besloot hem dan maar te accepteren als onderdeel van de groep en stiekem konden zijn wilde verhalen uit de prehistorie van het wielrennen ons ook wel bekoren.
Zondag: Sacha Modolo is uit de koers gestapt vanwege griep. Die gekke Amerikaan die met ons meerijdt, relativeerde zijn opgave meteen. ‘Hij heeft nog twintig jaar de kans om te schitteren in de Tour, zijn beste jaren moeten zeker nog komen.’ Sacha gaat nu voor de zekerheid onderduiken uit angst voor de represailles van lieden die hem als sprinter in Tourchampion, Wielerprono of andere pronostieken hebben opgenomen. Ikzelf heb in Gouden Tour na twee etappes al zes punten verzameld. Ben ik best trots op, dat moet een salarisverhoging bespreekbaar maken.
Maandag: De laatste dag gereden over Britse wegen. De ploeg heeft zeven gehoorapparaten besteld voor ons. Sacha kon net op tijd opgeven en Chris draagt er al één. Waar ik dacht alles gezien te hebben met onze Amerikaan, kregen we vanavond pas een echt malle gast over de vloer. Het bleek een vriend van Rui te zijn die zichzelf The Special One noemt. Hij raadde ons aan om zo defensief mogelijk te rijden en alleen de aanvallen van anderen te counteren. Denkt zeker dat wielrennen voetbal is.
Dinsdag: Hij spreekt in raadsels. Eén ding weten we al: hij heet Chris. En zijn zitvlak kan allergisch reageren op zadels. Zijn leeftijd blijft een groot raadsel. Davide Cimolai raapte bij het ontbijt al zijn moed bijeen en vroeg op de man af hoe oud hij nu is. ‘Het BMI van Jan Ullrich in de winter,’ antwoordde hij mysterieus. Rui Costa heeft intussen zijn ambities ook bijgespijkerd. Een klassement deze Tour rijden is ondergeschikt, hij wil nu in de eerste plaats de leeftijd van Chris ontrafelen.
Wordt vervolgd…
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Geef een reactie