Vijf jaar voordat hij zaadbalkanker overwon en zich daarna ontpopte als de beste ronderenner aller tijden, reed hij door een nat Oslo, alleen. In zijn eerste volledige profjaar werd hij wereldkampioen. Tweede werd Miguel Indurain, de man die in begin jaren ’90 de Tour de France domineerde. Bij de junioren won een heel jonge Jan Ullrich. Wat ik me vooral nog herinner: de regen en de volgwagen met de ontstoken koplampen.
Armstrong was toen nog een brede kerel, zwaar voor een coureur, een man voor de vlakke klassiekers. Een rauwdouwer met een oorring die het koersen nog moest leren, maar die wel lef had en inhoud. Als de achtervolgende groep binnenkomt is goed te zien hoe zwaar ruim zes uur wedstrijd in deze omstandigheden zijn geweest. Zoals Mart Smeets zegt: ‘Met de bekken open.’
Wat ik me ook nog herinner: de verzorger van Armstrong had een cowboyhoed op en na de finish een schitterende felicitatie aan Armstrong door een Nederlander in een regenjas. Te zien in dit filmpje:
- Voltooid commentaar - 18/07/2013
- Nog niks van de Tour de France gezien - 02/07/2013
- Gewoon doortwitteren - 26/01/2013
Dus Mart zegt al ruim 14 jaar “Zenk Jou”. Keurig.
Bol koppie had Armstrong toen nog.
Terzijde: Maarten van der Weijden zou protesteren tegen de woorden “zaadbalkanker overwon”, en terecht. Lance had geluk en werd genezen.
Wat ik ook geweldig vind is dat hij die dag ervoor 300 kilometer trainde om een beetje in vorm te zijn voor de grote dag erna. Hij stopte elk uur voor een cola en een Snickers.
Hij vond op dat moment zelf dat hij zich op een ‘professionele’ manier had voorbereid.