Ik dacht altijd dat wielrennen fysiek zwaar was. Maar het is natuurlijk vooral een mentaal spelletje. Niet alleen is het zaak om de pijn in de beentjes zo lang mogelijk te negeren, het is ook handig wanneer je je als renner vlot over teleurstellingen heen kunt zetten.
Je verliest immers véél meer koersen dan je wint.
Sinds ik dit doorzie, heb ik nóg meer bewondering voor de renners van LottoNL-Jumbo. Zij winnen niet alleen nóg minder dan andere renners, ze hebben ook nog eens met enige regelmaat met ernstige tegenslag te kampen.
Neem Wilco Kelderman in d
e Tour de France. In de eerste week ten val komen, anderhalve minuut verliezen op de grote favorieten en dan toch de veerkracht bezitten om een dag of tien later alweer je neus aan het venster te steken. Ik vind dat mooi. Zeker als ik daarna in de pers een uitspraak tegenkom als deze: ‘Zo erg ben ik er momenteel niet (meer) aan toe. Natuurlijk, hier en daar voel ik best nog wat, maar wie in de Tour kan zeggen dat hij nergens pijn heeft?’.
Zó belangrijk, relativeren.
Zit wel snor hoor, in dat koppie.
Nog een voorbeeld, van recenter datum. Na drie dagen Vuelta ging kopman Steven Kruijswijk hard onderuit. Domme fout van de organisatie; vervelende val. Exit Steven. Exit ambities en dromen van LottoNL-Jumbo? Ho maar! Integendeel zelfs: nog geen vijf dagen na de abandon van zijn kopman trok adjudant Robert Gesink rücksichtlos ten aanval. En dat niet in zomaar een lullig ritje. Nee, in de etappe naar de gevreesde klim Lagos de Covadonga. Ondanks alle malheur jezelf bijeen rapen, ten strijde trekken en knokken voor de bloemen.
Chapeau, jongens!
En als het dan nét niet lukt, als je strandt op een lousy twee kilometer van de finish, over de koelheid beschikken om meteen het grote geheel te overzien en te benadrukken dat de conditieopbouw op schema ligt. Dat je steeds sterker wordt. Dat de blik sowieso gericht was op de tweede helft van de Vuelta. Kortom: dat Madrid nog ver is.
Dat is mentale weerbaarheid. Olé!
Vanmorgen keek ik even op wielerrevue.nl. Ik las hoe Gesink en co. de moeilijke periode in de Vuelta hadden beleefd en verwerkt en zich na de ellende weer hadden opgericht (de ‘Wederopstanding’ noemde Gesink het treffend). Ineens wist ik het zeker. Volgend jaar gaan ze vlammen, die gasten van LottoNL-Jumbo. Of het jaar daarop. Kan ook. Ze zijn in elk geval goed bezig. Ze trainen hard, de cijfers liegen nooit en aan de instelling ligt het zeker niet.
Venga venga, chicos. Samenwinnen is dichterbij dan ooit. Goeploegske!
- Hersenschudding - 01/09/2022
- Lijst van dingen die ik de komende 15 jaar kan doen in de maand juli - 03/07/2021
- Echte mannen knuffelen - 01/07/2021
Een beetje zoals Tinkoff in de Tour na het uitvallen van Contador. Toch geen verschil met andere ploegen? Of was dit voor De Speld?
Ik vind het wel een groot verschil met andere ploegen. Er wordt zoveel gezeverd en gezanikt. Bij heel veel renners van LottoNL-Jumbo denk ik: geef ze eens een enorme schop onder hun kont (en ja, ik weet dat wielrennen zwaar is en dat het op zich allemaal al heel knap is wat ze presteren en dat Gesink vaak pech heeft gehad enzo, maar toch: het klimaat lijkt niet te kloppen, als je tenminste echt topsport wil bedrijven).
Heerlijk toch als mensen positief in het leven staan, zeker in een sport die gepaard gaat met veel “negativiteit”.
Maar dat vind ik dus niet van LottoNL-Jumbo, voor de duidelijkheid ;-)
Niet volgend jaar, maar een paar dagen na het schrijven van het artikel. Chapeau Robert! Het is je gegund!