Vorige week heb ik Tyler Hamiltons psychothriller The Secret Race in twee avonden verslonden. Ik heb geen moreel oordeel over het gedrag van Hamilton en zijn collega’s. Doping, het hoort erbij. Iedere renner voor zich moet beslissen of hij z’n leven wil riskeren voor een portie sportieve roem.
Het spektakel dat we wielrennen noemen, wordt er niet minder mooi van.
Veel schokkender vond ik het gebrek aan passie, de kille zakelijkheid, waarmee Hamilton en co hun vak beoefenden. Kort samengevat: ‘Toen won Lance de koninginnenrit, toen bracht hij het geel probleemloos naar Parijs, toen vierden we dat in een goed restaurant en toen vlogen we weer terug naar Girona’. Dat emotieloze, roboteske gedrag schijnt dan weer kenmerkend te zijn voor drugsgebruikers, zo vertelden mij mensen die het weten kunnen.
Voor mij was het nieuw.
Eigenlijk voel ik me daardoor als bewonderende supporter meer genept dan door het feit dat er überhaupt gedopeerd wordt.
Ze genieten verdorie niet eens van hun heldendom!
Zoiets.
Na het lezen van het boek ben ik nog wel met één belangrijke vraag blijven zitten. Een vraag die me nog urgenter toeschijnt, nu ik zondag 23 september live – in het echt dus – het WK in Valkenburg heb gevolgd. Wat ik daar zag, op de Cauberg, was fabelachtig.
Een paar beelden die me zijn bijgebleven: de katachtige versnelling van een kleine Duitse renner (Fröhlinger, Martens?) met in z’n wiel Bauke Mollema – tongetje uit de mond – op drie ronden voor het eind. Dat ging hard, vre-se-lijk hard. En dat na een slordige 225 kilometer.
Dan, op de laatste beklimming, Edvald Boasson Hagen. Deze reusachtige Germaanse god – met ’n dikke 80 kilo bepaald geen klimgeit – sprong op indrukwekkende wijze weg bij toch niet misselijke (en veel kleinere, lichtere) renners als Valverde, Nibali en Voeckler.
En ja, er was ook nog ene Philippe Gilbert. De hele dag zat ‘ie verscholen in de meute, maar op de laatste klim kwam Phil voorbij suizen, akelig dicht tegen de dranghekken. Een klein, geblokt mannetje op een monsterverzet. Als ik niet al onder de indruk was van dit machtsvertoon, dan was ik het wel toen ik later die middag begreep dat Gilbert op het Grendelplein zijn ketting op het buitenblad had gegooid en de bijna 1.000 meter die hem scheidden van Thermae 2000 met een gemiddelde van 32 km/u (!) had overbrugd.
Petje af. Ongelooflijk. Wat een atleet. Buitengewoon.
Maar ook: kan dat wel? Na 265 kilometer?
Sinds ik de laatste pagina van The Secret Race heb omgeslagen, klinkt er een plagerig, sceptisch stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje vraagt me continu: waar ligt de grens van het menselijk kunnen? Zijn de prestaties van toprenners niet extraterrestrial? De zondag van het WK heb ik het stemmetje succesvol verdrongen, maar diezelfde avond kwam de scepticus-in-mij dubbel en dwars terug.
Met dezelfde vraag. Kan dat wel: na 265 kilometer koers de Cauberg oprijden met 32 km/u? Paniagua dus.
Vermoedelijk is daar geen zinnig antwoord op te geven. Maar ik heb zo m’n twijfels. En daar baal ik van, in toenemende mate.
En volgend jaar april? Dan sta ik er weer, op de Cauberg. Te genieten van het spektakel dat wielrennen heet. En denk ik: wat je allemaal slikt, spuit of transfuseert, Phil, dat moet je helemaal zelf weten.
Maar in godsnaam, naai ons niet als Lance, Tyler en hun partners in crime. Geniet ervan dat wij gewone stervelingen Philippe Gilbert bewonderen. Speel je rol met verve én met passie, buitenaardse superman. Het moet wel een beetje leuk blijven!
The Secret Race is verkrijgbaar bij o.a. bol.com
- Hersenschudding - 01/09/2022
- Lijst van dingen die ik de komende 15 jaar kan doen in de maand juli - 03/07/2021
- Echte mannen knuffelen - 01/07/2021
Ja, dat kan. Klaar. Daarom zijn die mensen prof. En wij niet.
Hahaha, boek niet gelezen?
@Martijn: dat vind ik te makkelijk. Natuurlijk zijn zij beter getraind, beter geëquipeerd en hebben ze meer talent. Dat snap ik ook wel. Maar zeiden we dat ook toen de Gewiss-mannen iedereen aan gort reden? Of toen Lance hetzelfde deed, zeven jaar lang. We weten nu hoe dat kon. Ergens ligt er een grens, het kan niet altijd maar sneller en harder. Of wel?
Nog even de uitslag opgezocht: Gilbert won in 6:10:41. Dat is wel heel erg snel voor 265km in Zuid Limburg. Daarentegen zaten 86 renners minder dan 5 minuten achter hem, en alle 122 gefinshten zaten binnen de 11 minuten. Ik wil veel aannemen wat betreft doping en wielrennen, maar ik geloof niet dat tegenwoordig de helft van het peleton gebruikt. En als Gilbert een 260km zuinigjes in het peleton rondrijdt, dan zou hij best genoeg over kunnen hebben om zo de Cauberg op te raggen.
Zou best kunnen inderdaad, hoewel ik denk dat het overgrote deel van het peleton wel ‘iets’ gebruikt.
Ik denk dat het punt van Martijn wat kort is, maar in feite wel klopt: wij niet-renners weten niets over het fysieke aspect van het wielrennen. We kunnen ons helemaal niet inleven hoe het is om een koers van 265 kilometer te rijden. Hoe het is om een meerdaagse van 21 etappes te rijden. Simpelweg omdat we het nooit gedaan hebben. En daarmee kunnen wij nooit – van zo’n immens grote afstand – inschatten of een renner op brood en water rijdt of op ‘Edgar’. Verder is doping al zo oud als het wielrennen en is het niet meer dan logisch dat je met een bepaalde argwaan naar de prestaties kijkt. Iedereen die nu geschokt is dat LA mogelijk doping heeft gebruikt, heeft wat mij betreft een wat naieve kijk op de wielerwereld. Tegelijkertijd kunnen wij onmogelijk zeggen: dat moet wel doping zijn, want daarvoor zijn we te veel leek. Dat wij met 12 per uur de Cauberg oprijden wil niet zeggen dat Gilbert dat niet met 32 kan. Zoals Martijn zegt, daarvoor zijn het profs.
Wat betreft de beleving van de toppers: die gasten rijden zich dag in, dag uit, jaar na jaar helemaal naar de kloten. Volgens mij mogen ze dan wel zelf bepalen hoe ze het beleven. En trouwens, de passage waarin Hamilton de beklimming van Alpe d’Huez in 2003 beschrijft, vind ik wel bevlogen. Ik heb het gelezen terwijl ik een Youtube-filmpje op had staan met de gehele beklimming. Erg mooi. Een krankzinnige eerste km van LA’s knechten. Dat bizarre geslinger van Hamilton. Twee op hol geslagen Spanjaarden en een onuitroeibare Kazach. Ik teken ervoor.
Paar dingen: ik ben niet geschokt dat LA doping gebruikte, wel door de manier waarop. De grootschaligheid, de professionele aanpak. En dus vooral het gebrek aan vreugde. Daar voel ik me op een of andere manier meer bedrogen door dan door het gebruik. Daarnaast: ik vind het onzin dat wij niet zouden kunnen oordelen omdat we niet zelf zo hard en lang kunnen fietsen. Je mag en kan wat mij betreft als buitenstaander zeker grote vraagtekens plaatsen bij de prestatie van Gilbert. Het is bovendien ook geen uitputtende wetenschappelijke studie hè? Ik noem toevallig Gilbert omdat ik die explosie van dichtbij zag, net nadat ik het boek had gelezen. Dan ga je onwillekeurig heel veel in twijfel trekken, zonder overigens het plezier daardoor te verliezen. Het was prach-tig om te zien! ;)
Na de boeken van Millar en Hamilton gelezen te hebben zal voor mij wielrennen nooit meer hetzelfde zijn. Is dat erg? Geen idee, de komende jaren zal dat duidelijk worden. Tijdens de Vuelta had ik ook weer een paar keer de gedachte: “kan dit?” 1 dag kan ik mij voorstellen maar een week na elkaar superprestaties neerzetten…. Goed dat er nu even een pauze is, straks zal ik op zeker weer hunkeren naar ‘de Omloop het Volk’ en zo hoort het eigenlijk ook. Voor mij.
Op dit moment lees ik ook tylers boek, interessant verhaal! Mijn idee over gedrogeerde renners is dat de kleppers allemaal dezelfde spullen nemen, dus dat het de uuitslag niet heel veel beinvloed
Of je paniagua met die snelheid de cauberg op kan crossen is moeilijk te zeggen, hoe waren de wattages in vergelijking met bv 98?
Nou, ik maakte uit het boek wel op dat je dopinggebruikers had (hebt) en Lance. Die had wel toegang tot meer middelen (en wellicht ook minder controle/sancties) dan anderen, suggereert Tyler Hamilton op bijna iedere pagina. Maar het gaat me ook niet zozeer om de uitslagen, meer over de benadering van de sport. Hoe vreugdeloos zij de Tours en andere koersen hebben beleefd, waar ik zoveel plezier van had. Daar baal ik van, als ik dat teruglees. En over die wattages: waar vind je zoiets?
Geen wattages, maar genoeg vergelijkingswaar in snelheden hier:http://www.phys.washington.edu/users/savage/Cycling/LookingAtTheData/AIC.html
Je wordt er niet vrolijk van, maar het is wel heel verhelderend, al die stippen.
Die hele berekening, al dat cijfertjesgepieterpeuter, ook dat lijkt een legaat van Ferrari en de zijnen als je Hamiltons boek zo leest.
Maar het idee dat het de onderlinge verschillen niet beïnvloedt als iedereen hetzelfde neemt is een mythe. Hamilton stipt dat aan en ook Vaughters heeft het uitgebreid uitgelegd. Als iemand van zichzelf lage hematocritwaardes heeft is er een wereld te winnen met EPO. Iemand die schommelt rond de 50 van nature heeft er weinig profijt van (hij had een voorbeeld van zo iemand maar ik weet niet meer wie). Dat is extra triest.
Daar komt bij dat buiten de individuele hematocritwaardes om ieder lichaam er anders op reageerd en mee om gaat, met name op de trainings arbeid die in bijna alle gevallen intensiever wordt, herstel etc… Hier zitten behoorlijke verschillen tussen per persoon. Dus nee Thijs, klopt niet wat je zegt.
Misschien klopt het niet helemaal wat ik zei, maar in Hamiltons boek, ik geloof dat Cecchini het zei, stonden 3 regels om te winnen:
– hoog wattage
– laag lichaamsgewicht
– doping
Die eerste 2 hebben echt wel met talent/trainingsarbeid te maken.
Die 3e met hoeveel je ‘investeert’ in je carrière en de mogelijkheden die je daarbij hebt.
Hoewel de invloed van de 3e per persoon kan verschillen moet er dus nog heel wat meer gebeuren wil je hard kunnen fietsen.
En misschien klopt mijn theorie niet, door deze denkwijze kan ik wel rustig voor de tv zitten, zonder dat ik denk “die gaat hard, die zal wel weer een nieuwe Edgar gevonden hebben”…
Volgens mij was 3) niet doping, maar een hoge hematocrietwaarde. Natuurlijk of niet natuurlijk liet hij verder open, meen ik.
Ja! Lezing vd zeer goed geschreven ‘secret race’ deed me met dezelfde scepsis naar de WK finish kijken. En idd @robbert..de Spaanse top 3 vd Vuelta…tsja.. Als je leest en leert begrijpen wat een grote ronde met je fysieke vermogens doet en vervolgens ziet hoe Valverde, Rodriguez en Contador 3 weken lang kunnen blijven aanvallen…
Het is evengoed fascinerende sport, maar vanuit n ander oogpunt.
Tim Krabbé zat tijdens het WK met stopwatch voor de televisie en nam de tijden op van Marianne Vos en Philippe Gilbert. Hij drukte de chrono in bij de bocht naar links in Valkenburg, de Cauberg op. Hij drukte opnieuw bij de finish en tevens bij drie tussenpunten waaronder ‘de brug’ bij Thermae 2000. Op het eerste steilste stuk ging het inderdaad vreselijk hard -daarna trouwens ook-. Zijn analyse op het (Engelstalige) blog van onze fietsgroep.
http://the-windjammers.net/post/32523881358/todays-lombardia-closes-off-the-road-race-season
Interessant! Ook al constateert hij alleen maar, hij zegt een hoop tussen de regels door. Ik zeg: tamelijk ongelooflijk, wat Gilbert daar deed. Maar: ook mooi om te zien. Prachtig was het, zoals die laag over zijn fiets hing en vlak langs het publiek schoot. Een ziedende sprint. Op de Cauberg. En daarna tot de finish doorharken, met dik 50 km/u…
Volgens mij laten de tijden van TK juist zien wat het voordeel is van het beginnen aan zo’n klim op snelheid: de eerste meters gaan enorm hard. De finish van het WK lag ook niet op de top van de Cauberg maar anderhalve kilometer verder, en je ziet dat daar juist weer de hoge aankomstsnelheden bereikt worden (behalve Vos die een vlag ging halen…). Dus ja, het kan ‘gewoon’…niet door mij maar wel door een pure aankomer als Gilbert.
Dat van die snelheid aan het begin valt wel mee, met die scherpe draai onderaan. En je ziet op de beelden dat Gilbert na 200 meter ofzo aangaat. Daar moet hij dus harder dan 35 gaan om dat gemiddelde van dik 30 te halen. En dat volhouden zonder stil te vallen, en bovenop (ook al is het ‘vlak’) nog dik 55 per uur te rijden? Ik heb zo mijn twijfels…
Tja, Het beeld van de Sky-ploeg in de tour is exact dat wat de US P indertijd liet zien. Is dat dan genoeg aanleiding om ook aan Wiggings cs te gaan twijfelen? Ik geniet liever van een mooie koers.
Ik ook hoor. Alleen wel jammer dat zo’n SKY ploeg een mooie koers in de weg staat met dat gecijfer en gecalculeer. ;-)
Wanneer we er – chauvinistisch als we zijn – vanuit gaan dat Vos clean reed toen ze dat gemiddelde van 26,2 reed dan is die 30,7 van Gilbert toch ook niet zo absurd?
Wat ik zelf de meest absurde prestatie van het jaar vond was toen Valverde bijna 2 minuten dicht reed op Contador naar Fuente De, toen die laatste zijn coupe pleegde.
Ja, maar daar stortte vooral Contador in aan het eind. En Valverde staat bekend om dat soort rushes. Wat dat betreft was het een vrij menselijke Vuelta waar ze allemaal hun zwaktes hadden.
Van der Kloor! Over vergeten wielrenners gesproken, zeg. #vijlen
Haha, zie dit nu pas. Lang vergeten!
Ik las eens een uitspraak van een oud renner over wat profs profs maakt. Wie het was weet ik niet meer maar wat hij zei kwam op het volgende neer: het verschil tussen een amateur en een prof is niet hoe sterk ze zijn, hoe goed getraind of hun uithoudingsvermogen maar hoe goed ze tegen pijn kunnen. Gilbert kan waarschijnlijk heel goed tegen pijn.
@Oli4k Misschien bedoelde je Merckx? Die gaf ooit deze definitie van talent: méér kunnen ‘afzien’ dan je concurrenten.
Ik heb er twee woorden voor: Not Normal :-)
Wie kan mij uitleggen waarom ik nog zou kijken? Zeven jaar Lance bewonderd, zeven jaar bedonderd. En de rest van het podium, ook allemaal besmet. Ik had steeds meer het gevoel dat ik zat te kijken naar een wedstrijd tussen doktoren. Heerlijk zelf gefietst tijdens het WK!
Probeer het niet als sport te zien maar als een soort thriller. Of een misdaadroman. Als een verhaal over leven en dood, bedrog en vertrouwen, over vijandschap en vriendschap, etc. Als Het Leven dus.
Heb precies dezelfde gedachten gehad sterker nog uitgeroepen dat dit niet kan painagua. Dat Edgar volop mee fiets met zulke tijden. Maar voor de waarheid zullen we een tijdje moeten wachten totdat er een nieuwe Millar of Hamilton een boekje open doen. Kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die tijdens de tour niet getwijfeld hebben aan de krachten van SKY. En nou gaat misschien wel de mooiste ronde zich aanpassen om SKY te laten domineren. Rare jongens die Romeinen.
Ach zo zwaar is die Cauberg ook weer niet…. Als je hem goed kent is er veel voordeel te behalen.
Kan zijn, maar: hoe vaak heb jij ‘m na 265 km opgereden? ;-)
Bedoel je met de fiets? :)
Jep. De racefiets! ;-)