Zal ik eens een zuur stukje schrijven over Sagan? Nee, uiteraard niet. Er zijn flink wat geldige redenen om het niet te doen. Aan de meeste (de meeste zoals in de meeste etappes in de Tour worden gewonnen door renners met een halve Belgische nationaliteit) wielrenners hoef je niet meer te vragen dan rijden, hun taken verrichten en als ze daartoe komen eten en drinken.

Aan Sagan kun je alles vragen en het gekste schijnbaar eerst. Hij grapt, wint af en toe iets als men hem vertelt te sprinten voor de derde plaats, heeft het uitzicht van een kwajongen op wie je niet kwaad kunt worden en is een illusionist op een fiets. Anno 2016 ben je dan de redding van het wielrennen. Er ligt dan ook heel wat voor zijn voeten. De wereld en in de eerste plaats journalisten voor wie hij de paus en Christus in één persoon is. Hij vormt aldoor een bron van licht vermaak in een wereld waar ernst alle zelfspot verdrukt.

Wat zeg ik? De dingen die hij doet zijn geniaal, ongezien, zie hoe hij een wheelie uitvoert, zie je een wielrenner die niet Thibau Nys heet anders nooit doen. Briljant! Of die keer bij de start van de Scheldeprijs dat hij Cancellara op het achterwerk tikte, wat een brille. Verzwijg ik nog zijn retorisch talent waarvoor Cicero alleen maar nederig het hoofd kan buigen.

Nee, wat een verfrissing die Sagan. Er zullen altijd sceptici zijn die zeggen dat je sprookjes in het wielrennen met een korrel zout moet nemen. Ze zwaaien eens met hun wijsvinger naar het verleden, wijzen op renners die ook te belangrijk en invloedrijk waren voor het wielrennen en haar porseleinen imagootje. En wat er van hen geworden is. Wat een zuurpruimen.

Zoiets overkomt Sagan vanzelfsprekend niet, die is volmaakter dan een sprookje. Waarom zou je ook vragen stellen bij zijn suprematie? Bij de manier waarop hij door de media geadoreerd wordt? Of die dan echt niets geleerd hebben? Waarom zou je het belang dat de beschermheer van het wielrennen, de UCI, erbij heeft om deze Sagan geen strohalm in de weg te leggen aankaarten? De diensten die hij het wielrennen bewijst zijn immers in geen geldbedrag uit te drukken. Je moet wel van slechte wil zijn om hier een probleem in te zien.

Wanneer ik hoor dat de persoonlijke trainer van de wereldkampioen Patxi Vila heet, weet ik pas echt genoeg. De verrassende tweede in Parijs-Nice van 2005 na Floyd Landis en drie jaar later betrapt op testosteron. En wanneer blijkt dat onder diens toedoen de wereldkampioen een keertje vaker dan gewoonlijk op hoogtestage gaat, en kijk hoe het rendeert, kan ik alleen maar lachen.

Laat de pret niet vergallen door mogelijke kankeraars. Alleen maar vrolijkheid wat betreft Sagan.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)