Het landschap vormt het decor van wielerkoersen. Of wielrenners oog hebben voor dat landschap, zal per renner verschillen. Wat wel zeker is: ze hebben last van het landschap of maken er gebruik van. Ze hebben de klim en de afdaling verkend, ze weten waar ze moeten opletten, waar ze van voren moeten
Het landschap vormt het decor van wielerkoersen. Of wielrenners oog hebben voor dat landschap, zal per renner verschillen. Wat wel zeker is: ze hebben last van het landschap of maken er gebruik van. Ze hebben de klim en de afdaling verkend, ze weten waar ze moeten opletten, waar ze van voren moeten
Een week of twee geleden kwamen de bestelde dozen met zakjes Panini-plaatjes van de Giro d’Italia binnen. Zakjes openscheuren, is dan het devies. En de stickers in je album plakken. Heel veel gescheur en stickers later, kom je erachter dat je nog niet helemaal compleet bent. Dat wordt ruilen.
Maar er was
Laten we het maar eerlijk zeggen: we vonden het maar een matige eerste week van de Giro. De druilerige weersomstandigheden, de ellenlange etappes waarin weinig tot niks gebeurde, de #abanTom – het stond nogal in schril contrast met de doldrieste Yates en het schitterende spektakel van vorig jaar. Maar goed: we hadden van tevoren al gewaarschuwd: deze Giro is EXTREEM backloaded.
Met de start van de Giro is het ronde-seizoen officieel begonnen. De mooiste tijd van het jaar, volgens Tim de Gier. Maar bij het zien van de schans van de openingstijdrit maakte ons áller harten prompt een sprongetje. En wat bleek? Er reed iemand in het peloton die óók graag een sprongetje maakt bij het zien van een schans. Nee
Om de herfst te vieren, plaatsen we hier een verhaal uit Pellegrina, een Italiaanse wielerbedevaart (een ontzettend herfstig wielerboek). In dit verhaal bezoekt de wielerpelgrim Tualis, het lieflijke dorpje in Friuli waar Alberto Contador in de Giro van 2011 niet heen wilde fietsen.
Friuli-Venezia Giulia, zoals de beeldschone stiefdochter van Italië voluit heet, kent een roerige geschiedenis. Iedereen wilde haar wel