Nee, heel gezellig is het er niet ten burele Blochstrasse 2 te Oberhofen – Thunersee, dezer dagen. Men wist natuurlijk al een tijdje dat het er aan zat te komen, maar toch waren de scheisses, merdes, fuck’s en för helvetes niet van de lucht toen Primoz Roglic op de Col de
We zitten in de laatste dagen van dit decennium, nog een beetje vol van de Kerst – en op een van de heilige pleisterplaatsen van het Nederlandse wielrennen: Valkenburg. Op een steenworp afstand van de plek waar Philip Gilbert in 2012 voor het eerst – en Marianne Vos voor de tweede keer wereldkampioen op de weg werd. Het is ook
De Vuelta van 2019 was nog geen 9 minuten onderweg of hij leek alweer voorbij. Neilson Powless, Primoz Roglic en Steven Kruijswijk gleden onderuit – net als de man bij wie we op visite gingen in Veenendaal. Wat volgde was een eerste week met een kapotte heup, een lijf vol pijnstillers en een hoofd vol twijfels en bijgestelde ambities. Van
De dag nadat er alwéér een Vriend van de Show een hoofdrol speelde in een Vuelta-etappe – chapeau Martijn Tusveld, beetje oefenen op rotondes nog misschien? – was het vandaag – op de eerste dag van de meteorologische herfst – tijd voor de Koninginnenrit in de Vuelta. Dat het zwaar ging worden bleek al in de neutrale zone – waarin
De Giro zit middenin de bergen – wij zitten in het NH Hotel Maastricht, wat op dit moment tjokvol wielrenners zit. Hier is morgen de Klim Classic, een prachtige klimklassieker voor amateurs én een handjevol profs vol onverwachte wendingen. In de Giro dachten ze: welja, we gaan gewoon even 150 kilometer over regionale snelwegen fietsen. Het vuurwerk bleef lang uit