Wanneer de vruchtenbomen in de Betuwe exploderen in een witroze bloesemzee, maken de klinkers van de koers plaats voor het gladde asfalt van de heuvels, en veranderen namen als Cancellara, Boonen en Vanmarcke in Valverde, Rodriguez en Kwiatkowski. Plotseling drong zich afgelopen jaar tijdens zo’n heuvelklassieker een jong ventje op in die laatste rij namen. Het scheelde niet veel of
Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse. De laatste Nederlandse namen die Franse wielerliefhebbers nog écht met ontzag uitspreken: ‘Rookse et Thuunisse!’
De laatste Nederlandse bergkoningen. Niemand in Nederland bracht de bolletjestrui naar Parijs, behalve de twee ploeggenoten van team PDM. Rooks bracht ‘m zelfs naar Warmenhuizen.
Volgend jaar is het alweer
Het wereldkampioenschap is de mooiste koers van het jaar. Steeds hetzelfde rondje, het is heerlijk om naar te kijken. Er moet natuurlijk wel een klim, of twee, in het parkoers zitten, want aan een vlakke sprinterskoers heb ik een pesthekel. Daar kijk ik niet naar. Cipollini, Cavendish, ik gun
Op de dag dat ik impulsief een geintje uithaal met de makers van een televisieprogramma, is toevallig de beroemdste komiek van het land in de uitzending. Zijn aanwezigheid maakt de grap met het mislukte programmaonderdeel volledig af.
Ik loop door Huez. Dat is een op ruim 1700