Thibaut Pinot voegde gister nog maar eens een mythische beklimming toe aan zijn erelijst. Na de Lagos de Covadonga en Alpe d’Huez won hij op de Col du Tourmalet. En als Thibaut Pinot wint, ben ik altijd blij. Het is moeilijk om te zeggen waarom dat precies is. Misschien omdat Pinot in het ‘huidige wielrennen’ zo’n bijzonder type is. Om
De Col du Tourmalet is zonder twijfel de meest mythische col in de geschiedenis van de Tour de France. Voor ons Nederlanders komt uit chauvinistisch oogpunt Alpe d’Huez misschien in de buurt, maar vraag het een gemiddelde niet-Nederlandse wielervolger en hij zal zonder aarzelen de Tourmalet noemen.
Al in 1910 stond de Pyreneeënpas voor het eerst op het programma. Sindsdien zijn
Zaterdagmiddag. De horizon is donkergrijs. Ergens in dat donkergrijs, op twee uurtjes fietsen van hier, rijdt een peloton de koninginnenrit van de Route du Sud. Over Tourmalet, naar de Col de Couraduque. Dat is een weinig bekende, korte en nijdige slotklim, die met plateautjes en steile haarspelden tegen de flanken van de Soulor leunt. Mooi stukje Pyreneeën.
Ik was hem gaan
In een houten iglo in het Balnéa te Loudenvielle lagen drie dames en één heer met de oren onder water. Op een lege plek volgde ik hun voorbeeld. Boven water hoorde je niets, onder water klonk panfluitmuziek. Dat deed mij denken aan wielrennen.
Ik woonde ooit aan de Bredabaan te Merksem aan het parcours van de Schaal Sels, een 1.1 koers
Het geluid zal nog steeds in zijn hoofd zitten. Het geluid van zijn ketting, die er niet in slaagde te bemiddelen in een ruzie tussen twee tandwielen en zich maar liet vallen. Stilstaand, aan de kant van de weg, was elke seconde een donderslag in het hoofd van Andy Schleck. Langzaam zakte de gele trui van zijn ranke schouders. Die