Terwijl Amets Txurruka elke rit bewijst dat het geen toeval is dat hij in 2016 niet voor Marc Madiot rijdt, ontspinnen zich ver achter of ver voor hem ludiek bedoelde taferelen die men het best kan samenvatten als Vuelta. Renners waarvan u dacht dat ze zoals het ex-renners betaamt hun kinderdroom in vervulling zien gaan en een bed and breakfast uitbaten met een kinderboerderij van bescheiden omvang, uitgezonderd de zielenpoten die lijden aan alektorofobie en genoodzaakt zijn zich te storten op de dagelijkse leiding van een wielerploeg of in het slechtste geval hun tijd verdoen met optredens als gevallen dopingzondaar in talkshows van Matthijs Van Nieuwkerk of talkshows zonder kijkers. En wanneer dit alles niet mogelijk blijkt en de enige uitweg het besturen van het VIP-busje van Team Roompot in de Ster van Zwolle is met op de achterbank stomdronken keuterboeren, komen renners uit arren moede tot het besluit om de Vuelta te winnen en die uit principe ook te voltooien.

De concurrentie is derhalve niet min. Hondenbaasjes die een week voor de start van de Vuelta nog aan het infuus lagen, door een zwemcoach getrainde Tourwinnaars die hun VO2-max niet kennen en Italianen en Spanjaarden van Katusha en Astana, allen komen ze weer miraculeus tot leven bij het aanschouwen van Spaanse wegen die bergop lopen. Bondiger samengevat: alleen de winnaar van de Ronde van Burgos en de Arctic Race of Norway ontbreekt.

Profiel

Soms gebeurt het dat Contador de Vuelta wint, al dan niet met een handvol koersdagen in de benen na een verkwikkende medicinale rustpauze, maar zonder hem waant elk renner er zich vogelvrij. Alles is mogelijk en het onmogelijkste eerst. Het is geen toeval dus dat het de Vuelta is die Stijn Devolder hardop deed dromen van Tourwinst. Toch won Devolder nooit de Vuelta, laat staan de Tour. Een ogenschijnlijke miskleun van de geschiedschrijving die heel eenvoudig te verklaren valt. Hij voldoet niet aan het profiel van een winnaar van de Vuelta.

Vueltawinnaars heten nu eenmaal nooit Koos of Mario, laat staan Francis of Stijn. Bij voorkeur dragen ze een voornaam die op een o eindigt met daarvoor een medeklinker. Ook de achternaam is van tel. Je kan maar beter Contador heten dan Van Goolen. Het gaat verder dan de naamgeving. Het is niet omdat je Riccardo of Leonardo Contador heet, dat die Vuelta per definitie gewonnen spel is. Of omdat je Stijn Van Goolen heet, geen kansen hebt.

Zo mogelijk nog essentiëlere troeven verschuilen zich in de renner zelf. De gevaarlijkste kanshebbers zijn waterdragers die Madrid op de landkaart hebben gevonden, oude Italianen van Kazakse ploegen die al geboren waren toen Rebellin prof werd of Amerikanen in volle midlifecrisis die al vier keer de aardbol hebben rond gereden maar in het bedwingen van steile rotspartijen, klaterende bergriviertjes en schuivende ijsplaten met hun mobilhome geen uitdaging meer zien en vermits ze de maan al hebben bezocht zich hebben ingeschreven voor de Vuelta en aldaar aan de start verschijnen met een trekkingfiets.

Niet de enige elementen die in het voordeel spreken van een beoogde Vueltawinnaar. Aan een triomf in de Vuelta gaat bij voorkeur drie à vier jaar voordien een zege in de Ronde van het Baskenland vooraf. Twintig jaar ervaring in het profpeloton is haast een vereiste. Lidmaatschap in het verleden van Saunier Duval altijd een pluspunt.

De kanshebbers

Laatst dronk ik nog een cappuccino met Paolo Tiralongo, een zeventiger van Astana. (dit relaas strookt niet geheel met de waarheid, ik drink geen cappuccino) We bespraken zijn ziekelijke angst voor kippen, de oppervlakte van het hoofd van Tom Steels en Wilfried Peeters en hoe hij door het ontbreken van een positieve plas en/of hartbrekende dopingbekentenis een carrière van chauffeur van VIP-busjes voor zich ziet opdoemen, iets wat hij nog graag een jaartje of twee zou uitstellen tot zijn motoriek het niet meer toelaat achter het stuur te kruipen.

Maar ook de komende Vuelta kwam ter sprake. Hij zou die graag winnen, maar beseft dat zijn leeftijd in zijn nadeel spreekt. Horner had welbeschouwd bijna de levensverwachting van een bewoner van Okinawa overschreden toen hij de Vuelta won. De andere kanshebbers kwamen vanzelf aan bod. Zullen we de verrijzenis meemaken van Walter Pedraza? Ik ga het zeggen: nee. Met weemoed en spijt denkt een mens terug aan zijn derde plaats in de Ronde van Burgos van 2008, waar Mosquera en Cobo uiteindelijk vijfde en zesde werden.

Peter Velits, wierp ik op. Een typische eendagsvlieg. Een keer tweede in de Vuelta op jeugdige leeftijd en meteen opgebrand. Paolo (ja, ik mag Paolo zeggen) counterde met zichtbaar gemak mijn voorstel en kwam snel zelf met iemand anders op de proppen. Haimar Zubeldia, die heeft zich gespaard in de Tour om in de Vuelta uit te pakken. Ik vulde de negende plaats van mijn Vueltaprono in en zag dat Paolo hetzelfde deed. De altijd al aanwezige frons op zijn voorhoofd neigde naar die van Michele Scarponi na een dolle, uitgeregende Giro-etappe in de Dolomieten. Een halve minuut stilte volgde, tot ik plots Egor Silin uitriep. Een Rus, het is de Ronde van Romandië niet. Maar we voelden wel beide aan dat een compromis niet lang op zich zou laten wachten. Na Joe Dombrowski, Ian Boswell, de zestiende plaats van Maxime Monfort, de doorbraak van Valerio Conti, Carlos Betancur en alle renners van Caja Rural behalve Angel Madrazo de revue te laten passeren, bleven er nog twee kanshebbers over.

De eerste is Nairo Quintana. Zijn voornaam die op een o eindigt, spreekt onherroepelijk in zijn voordeel. Daar staat tegenover dat zijn zege in het Baskenland nog maar van twee jaar geleden dateert. Hij is bitter jong is en zal zijn wiel moet afstaan aan Imanol Erviti, die ervoor moet waken dat Javier Moreno en Andrey Amador te allen tijde genoeg te drinken hebben, de belangrijkste knechten van Valverde. Dat klinkt weinig overtuigend, zo stelde ik met oog voor detail vast. Paolo ging onverstoorbaar verder. De tweede kanshebber heeft altijd de dans der gevallenen met verbazingwekkend gemak weten te ontspringen, won vier jaar geleden de Ronde van het Baskenland en is inmiddels al een veertiger. En iedereen denkt dat Andreas Klöden gestopt is, vulde ik moeiteloos aan. De twijfel in de blik van Paolo verdween. De frons op zijn voorhoofd viel weer in zijn normale plooi. Er was een deal. We schudden elkaar de hand en vervolgden elk onze eigen weg met als bestemming eeuwige roem.

Maar dit allemaal interesseert u, teerbeminde lezer en wielerpronoverslaafde, geen jota. Daarom dat zonder verder commentaar de top 10 van de komende Vuelta volgt.

vuelta2015

 

(Verscheen eerder op Extrasport.be)

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)