Dat zegt u inderdaad goed. Milaan-San Remo is geen wielerwedstrijd. En ik zal aanvullen waarom. Het klinkt te oneerbiedig, te karakterloos. Wielerwedstrijden heten EuroEyes Cyclassics Hamburg of Handzame Classic. Eschborn-Frankfurt – Rund um den Finanzplatz of Prudential RideLondon-Surrey Classic. Smadelijk Milaan-San Remo hiermee te vergelijken.
Van wielerwedstrijden wordt verwacht dat ze minstens een uur lang beklijven, maakt niet hoe zolang het maar onder de noemer entertainment valt. Lukt dat niet begint de kijker te morren. Er wordt veel gemord over Milaan-San Remo.
Een wielerwedstrijd start in punt A, draait een aantal toertjes om punt B en eindigt aldaar. Niet zo in Milaan-San Remo.
Nu rest me te verklaren wat Milaan-San Remo wel is en eerlijk gezegd: ik kom er niet toe. Vreselijk onhandig, ik weet het. De titel staat reeds klaar (die verzin ik altijd eerst, de rest volgt later wel), u bent benieuwd wat me bezielt Milaan-San Remo te bezingen, ik momenteel ook overigens, en nu zit ik krampachtig naar zinnen te happen.
Het stramien kunnen we hier met zijn allen tezamen schrijven. Een lange ontsnapping, een semifavoriet valt uit, een schijndemarrage op de Cipressa waar een sprinter tot stilstand komt, in gestrekte draf naar de voet van de Poggio, een late aanval aldaar, een RAI-motor die zich verslikt in de afdaling en een sprint van een kleine groep of een uitgedund peloton.
En toch ben ik er bijna zeker van overtuigd dat de aantrekkingskracht van Milaan-San Remo juist in dat kennelijk zo voorspelbare verloop zit. Maar in wat exact dan? In het onmetelijke contrast tussen de eindeloze aanloop en de finale ongeschikt voor hartpatiënten? In de oneindige variatie op steeds hetzelfde?
Of is het de bovengemiddelde aanleg bij wielerliefhebbers om zichzelf voor de gek te houden? Laat ik dit even verduidelijken. Het kan hoor. Waaiers op zestig kilometer van het einde of nog gekker een ernstige aanval op de Cipressa. Het is zinloos om veel vroeger dan de top van de Poggio aan te gaan, meestal is dat al een zestal kilometer te vroeg.
Maar nee, zij worden al onrustig omstreeks de Turchino, zitten op het puntje van hun stoel bij de Capi, kampen met hartkloppingen ter hoogte van de Cipressa en moeten net niet aan het reanimatietoestel op de top van de Poggio. En ja, zij snappen het. Hoe langer de belofte op zich laat wachten, hoe groter het verlangen wordt. En laat nu Milaan-San Remo afgerond 300 kilometer zijn.
Hoewel Milaan-San Remo bewijst dat een gedenkwaardige wedstrijd niet op 95 kilometer van de aankomst moet losbarsten en spanning niet hoeft te correleren met de attractiviteit van het vertoon, rukken de invloed van dwaze en onhebbelijke types op die wielrennen willen afvlakken tot een business van oppervlakkig entertainment en dat is het zowat. Het zijn dezelfde types die op tien kilometer van de aankomst inschakelen, want vroeger valt er toch niks te beleven.
In zekere zin is Milaan-San Remo een groter anachronisme dan Parijs-Roubaix en de Strade Bianche. Kasseien en grindwegen bieden zeker spektakel. Door modder en zand getekende gezichten die het absolute lijden uitbeelden. In Milaan-San Remo nemen mogelijkheid en vooruitzicht het van de werkelijkheid over en wel zeven uur lang. Al kan wat anders ook.
Daarom ben ik ervan overtuigd dat Milaan-San Remo op een verkeerde grond wordt beoordeeld. Als een rapper wordt afgerekend op de kuisheid van zijn teksten of een oogarts op de kleur van zijn ogen. De spanning in Milaan-San Remo wordt opgewekt door de uitzichtloosheid, de onveranderlijkheid van het parcours en het feit dat er niets gebeurt, niet meteen hetgeen dopaminejunkies een roes bezorgt. Koester dit zolang het nog kan.
U bedoelde het niet zo? U wilde net hetzelfde zeggen als de types die ik net als dwaas en onhebbelijk heb gekwalificeerd? Ach zo, neem me niet kwalijk. Ik vond het al verrassend intelligent en van smaak getuigen. Een gedachte die u troost kan bieden: in de hel is er geen hoekje gereserveerd voor mensen die pas naar Milaan-San Remo beginnen te kijken wanneer het peloton de Poggio opdraait, zelfs daar niet.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Ja zie mijn artikel over de winst van nibali (dat er hopelijk vandaag/morgen) op komt.. het was juist gisteren zo mooi omdat het die voorspelbaarheid doorbrak.. terwijl het normaal juist zo mooi is, omdat je altijd weet dat het zou kunnen gebeuren..
maar zeker eens met de opmerking over het anachronisme