Het hoofd is leeg, de benen fris, het hart is vol
geen last van bilharzia, dysenterie of een te lage cortisol
klaar voor Stelvio, Mortirolo en Zoncolan
in mijn naar stroop ruikend shirt van Gewiss-Ballan.
Ik rijd alleen, op zoek naar de kopgroep zonder mij
geen tijd om te knabbelen aan een calorievrij ketonenbroodje zonder gelei
zelfs de auto’s op het parcours vallen me niet eens op
als een bezetene rijd ik in één ruk naar de kop.
Ik kruip even in het wiel, puf en blaas voor de pose
zet dan mijn aanval in naar het roze
de ex-kopgroep keuvelt over de kleinkinderen, ik sla een onoverbrugbaar gat
alles achter mij zit nu in het peloton of in de chasse patate.
Uitgeteld op de grond lig ik, armen en benen wijd uiteen
zonder journalisten, fotografen of bloemenmeisjes om me heen
waarna het besef komt alsmede een groot verdriet
naar de slager fietsen is de Giro d’Italia niet.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Geef een reactie