De Tourorganisatie. Zou ze zich stiekem in de handen wrijven? De sponsoren. Zouden ze blij zijn? De economen. Zien ze de contouren van een lucratief verdienmodel voor het wielrennen ontwaren? Een beeld van een hardlopende gele trui op de Ventoux. Iconisch. Onbetaalbaar.

Ja, eindelijk spektakel. Eindelijk is wielrennen dat niet te negeren gespreksonderwerp in de straat. Eindelijk kijkt de wereld niet langer met halfgesloten maar met opengesperde ogen toe. Eindelijk zullen weifelende mecenassen begrijpen dat investeren in wielrennen op een goedkope manier een maximaal rendement verzekert.

Daar zaten we met zijn allen op te wachten, toch? Een zoveelste Tourzege van Froome. Wie maalt erom? Wie heugt het langer dan een week en enkele dagen? Sensatie klit zoveel beter in ons geheugen. Al jaren vreest men de dag dat de uitdijende mensenmassa op bergflanken voor onheil zorgt, daarom niet bewust. Al jaren schijnen maatregelen overbodig. En ik begrijp nu, clever gezien Tour. Bravo Tour, ik kan het zo pienter niet bedenken. Het was gewoon een lang wachten op gisteren. Zelfs wie wielrennen niet snapt weet dat hij iets bijzonders heeft gezien.

Dat men een beetje met seconden moet goochelen om een wenselijk klassement te behouden, is in het licht van het bekomen effect een niemendalletje. En men had zich die moeite kunnen besparen.

Niet omdat het een arbitraire beslissing betreft. In een sport die de optelsom is van stomme toevalligheden, nog meer omstandigheden en al evenveel bijzonderheden een nogal gek argument. Al sinds de begindagen van de wielersport worden renners getroffen door een pech die op hun tuig of andere onbeïnvloedbare factoren valt te verhalen. Het is tevens het geluk van een ander. De wielersport is per definitie arbitrair en oneerlijk.

Niet omdat ik bang ben een bezoekje te krijgen van de Friese knokploeg Mollenmaar mocht ik hier iets anders schrijven.

Wel omdat motoren, publiek, u, ik, ze en we allemaal deel uitmaken van het universum Tour. Er zijn de geschreven en ongeschreven wetten die de invloed van niet-sportieve aspecten op het wedstrijdverloop zoveel mogelijk aan banden proberen te leggen. Je kunt renners wel een script opleggen, een uitzinnige massa is hier ongevoelig voor. Hun invloed trachten weg te vagen met een noodgreep van een jury is de identiteit van het wielrennen miskennen. Een rit in de Tour is een reis van een punt A naar een punt B met al zijn onverwachtheden. Waar men in de slipstream van motoren fietst, kan men ook tegen ze aanrijden.

Dat wij, niet-halfgoden, het rennerszweet kunnen proeven is zowel de ultieme troef als de achilleshiel van de wielersport. Een deel van de massa op een berg wil vooral zelf gezien worden in plaats van zelf zien. Datzelfde deel applaudisseert niet voor de renners die zich de berg opzwoegen, maar om het eigen ikje. En waant zich de popster van de Ventoux. Niet-halfgoden zijn nu eenmaal beïnvloedbaar door de tijdsgeest. Die is uit op entertainment en spektakel. Kregen we gewoon niet wat we wilden?

Beste Tour, mijn complimenten, dat u hier zo handig op wist in te spelen. Ik kan waarlijk niet wachten op de Alpen.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)