Precies drie jaar geleden ontdekte ik The Ride, toen ik op de Grand Ballon werd ingehaald door een bezemwagen. Nu zit ik in die bezemwagen.
Al in de eerste meters van de laatste etappe merk ik dat ik niet meer kan schakelen. Geen idee wat er is gebeurd, maar als ik terug op de camping mijn systeem
Het is stil in de groep. Niet zo gek ook, op dag zeven van The Ride. Het is bovendien geen gemakkelijke rit naar de Ardennen. 177 kilometer, met nog behoorlijk wat klimmetjes.
Iedereen is moe, de lijven doen pijn en de geest is niet meer zo scherp. Twee keer komt er iemand uit mijn groep op een
“Ga!”, hoor ik achter me. “Nu moet je doortrappen!”
Ik ben per ongeluk op kop van onze groep beland. Ik ging net even op mijn pedalen staan omdat ik anders stil viel voor de top van een klimmetje. Maar nu moet ik dus doortrappen.
Een kwartier geleden reed ik ook op kop. Dat deed ik expres.
The Ride is soms een druk circus. In de ochtend, als bijna driehonderd mensen vertrekken, onder het genot van snoeiharde metal. In de avond, als hongerige renners in een tent hun dubbele avondmaal naar binnen werken. En tijdens de rit, als er op het relatieve vlakke in groepen tempo wordt gemaakt.
Maar soms is The Ride ook
Ergens tussen hard en keihard regenen, tijdens een gevaarlijk gladde afdaling, voel ik me ineens intens gelukkig. We zijn al meer dan honderd kilometer onderweg en de regen komt met bakken uit de hemel. Alles wat ik aan heb is doorweekt en mijn voeten zijn koud.
Maar toch heb ik een glimlach op mijn gezicht. Slechter dan ik
Precies om middernacht word ik wakker. Dankzij een volle blaas en een iets te luide discussie naast mijn tent. Die volle blaas is irritant, maar ook een goed teken. Ik drink veel, daar profiteer ik tijdens de rit van.
Eenmaal terug in de tent check ik de apparaten die aan mijn powerbank hangen. Telefoon, fietscomputer en achterlamp;