Het is 22 juli 2009 en Kenny van Hummel, Hummeltje, fietst van Bourg-Saint-Maurice naar Le Grand-Bornand. Fietsen, want met koers – de strijd om de bloemen, de truien en een plek in het klassement, wielrennen dus – hebben zijn inspanningen weinig meer van doen. Aan de andere kant: hij rijdt nog
Nadat de brommertraining op dramatische wijze in een baggersloot beëindigd was, bleef ik achter in verwarring. De eerste koersen van het jaar klopten nadrukkelijk op de deur en twijfel sloop als een slang door mijn hoofd. Probleem was het ontbreken van een referentiekader. Ik trainde mezelf bijkans dood, kon aardig meekomen tijdens de trainingskoersen die her en der verreden werden,
Ik zapte bij toeval langs de cross. Het was al weer even geleden dat ik ze had gezien: de helden van de drek, het zand of een stijf opgevroren ondergrond. De mannen die ons door de donkere winter moeten leiden. In eerste instantie leek alles vertrouwd. Besmeurde truitjes tussen een
De renner kroop naar de boom, op zoek naar een klein beetje houvast in de chaos. Boven zijn hoofd vloog een kraai. Het gekras van het beest klonk als nagels op een krijtbord in een doodstil klaslokaal. Hij dwong zich te focussen op het record. Na te denken over zaken als de kleding die hij zou gaan dragen – wielerkleding
De moeder lag half in een stoel, zich verwerend tegen de klappen van een man. De renner hing aan zijn schouders, als een aapje. De man sloeg de jongen van zich af alsof het een vlieg was. Hij gilde. De moeder huilde.
‘Ga weg, Dittmar, alsjeblieft, ga weg!’
De man liet de vrouw los, vloekte en liep naar de renner. De jongen
De monnik leidde hem rond door de gebouwen van het verlaten complex. Het was er even koud als buiten, de wind gierde om de loodsen en plukte aan loszittende golfplaten. Muziek in een kathedraal van een verloren heilstaat.
‘Hier gaan we de krachttraining doen’ vertelde de monnik en hij wees op oude machine onderdelen, met zand gevulde jerrycans en zware kettingen.