Heb je Bauke Mollema ook zo zien harken in de Alpen? Dat moet pijn doen, denk ik dan. Je hoort het kraken, Bauke sputtert, rijdt niet rechtdoor, maar zoekt zich een weg naar boven. Met de meter wordt hij vijf jaar ouder. Een verfrommeld ventje op een fiets.
Mooi is het niet. Maar Bauke rijdt verdomd schitterende resultaten. Altijd maar opnieuw. En altijd maar harken, altijd maar geven, altijd maar afzien.
“Zoals Escartin”, hoor ik dan.
Ja, dat is wel zo.
Maar toch vooral zoals Michel Pollentier.
De Belg reed een prachtig palmares bij mekaar in de jaren 1970-1980. Zijn stijl op de fiets: geen stijl. Hij zat verkrampt op ‘het stalen ros’ – ik gebruik bewust dat anachronisme. Het zag er niet uit. Het deed pijn aan de ogen.
Maar Michel won wel. Schots en scheef.
Hij was lid van de Flandriaploeg, met onder meer Freddy Maertens. Hij werd er prof in 1973. Een jaar later liet hij al van zich spreken in de Tour. Tot ieders verbazing versloeg hij Eddy Merckx in de laatste tijdrit. Harkend, dus, maar wel snel. Hij werd zevende in het eindklassement.
Michel bleef het goed doen in de grote rondes. In de superzomer van 1976 werd hij weer zevende. En een jaar later won hij de Giro. En dan werd het 1978. Michel was niet echt favoriet in de Tour. Wel een belangrijke outsider. Maar Michel groeit boven zichzelf uit. Hij reed erg sterk. In de voorlaatste bergrit sleurde hij zich Alpe d’Huez op. Weer was het geen gezicht. Maar Michel haalde de gele trui. De Tour was binnen. Alleen nog even naar de dopingcontrole. Het was een chaos boven op de Alp. En Michel voelde zich niet zeker. Dan ontstaat het verhaal van “de peer van Pollentier”. Hij fraudeert, en wordt uit de Tour gezet. Michel ziet er nog triester uit dan anders al het geval is.
Het betekent niet het einde van zijn carrière. Van de weersomstuit gaat hij eendagswedstrijden winnen. In 1980 wint hij de Brabantse Pijl en de Ronde van Vlaanderen. Bekijk de beelden van de sprint in “Vlaanderens Mooiste” en u weet wat ik bedoel met “de stijl Pollentier”. Michel slaagt erin om twee veel snellere medevluchters – Franceso Moser en Jan Raas! – in de spurt te verslaan.
Harkend, schots en scheef, zwalpend.
Maar wel winnend.
Trouwens: Bauke, wat een schitterende renner.
communicatiearchitect. Hij groeide op in de gloriejaren van Eddy Merckx,
Freddy Maertens en Lucien Van Impe. Hij bereidt zich al jaren voor op zijn
eerste beklimming van de Ventoux. Grootste prestatie op de fiets: de ronde
van zijn dorp, koers voor veertienjarigen. Won toen zowel de bergprijs als de
puntentrui voor Wim, Marc, Hendrik en Linda. Favoriete boek: De Renner,
natuurlijk (17 keer gelezen). Te volgen op www.filiposselaer.be en via Twitter: @filiposselaer
- Het is stil in Wetteren - 27/03/2018
- Ze zijn daar! - 23/02/2017
- Lucien: Aux Champs-Elysées! - 18/07/2016
Geef een reactie