Dit stuk is overgenomen van Extrasport.be en kan opgevat worden als een vervolg op “Ode aan de Waalse wielrijder“
Arm Vlaanderen. Je kan er honend over doen. Het kan deernis opwekken. Maar je kan er ook mee dwepen. Dat doet de wielersport nu al een eeuw.
© Wikipedia
Een eeuw,
De Scheldeprijs is een feestje voor de sprinters. Een wedstrijd voor vallers ook, met die vreemde laatste rechte lijn die eigenlijk een flauwe bocht is. Misschien is het beter te hopen op een vreemde vlerk die de sprint kan ontlopen, een puncher die er een tiental seconden voor gaat rijden en niet
Het gesternte stond niet goed, die zondag 26 maart 1961. Het weer was guur, koud, winderig. Het voelde allemaal niet goed aan, toen in W. Terwijl dit toch eer een hoogdag zou moeten worden, zoals elk jaar. Een dag beter nog dan de kermis in september. Maar neen, er klopte iets niet.
W. kreeg de Ronde van Vlaanderen al sedert 1928
“Denk eens goed na”, zei zijn weduwe Maria me enkele jaren geleden. “Aan wie doet hij jou denken? Wie is er goed in de sprint en wint ook van die mooie koersen? Voilà, juist. Tom Boonen.”
Maria Braeckman, bakkersdochter, overleed enkele jaren geleden. Haar man, Achiel, was al langer gestorven. Dat
Wie ooit de Halsesteenweg in Meerbeke bezocht weet dat het een wijs besluit was om daar de finishlijn van de Ronde van Vlaanderen uit te wissen. Die gele boog staat zoveel mooier in Oudenaarde, zelfs al plaatst men hem daar tussen het viaduct van de Randweg en de oprijlaan van bedrijvenpark
Lieve Ken,
Een mengeling van zweet en regenwater doet zijn benen glimmen. Zo rustig en soepel als hij nu de straat in rijdt, terugkerend van zijn trainingsrondje, zo bonkig en vol vuur zag ik hem vorige week zondag in de koers proberen, proberen en nog eens proberen. Ooit was ik een