Wout maakte het vredesteken op de finish in Ninove. Tiesj wierp de knuppel in het hoenderhok op de Berendries. Zonovergoten decor voor Omloop Het Nieuwsblad. Drie dingen om dankbaar voor te zijn, zoals je vaak moet bedenken in geval van een dipje. Bij de opening van klassiekers 2022 is de grote dip de donkere wolk die we zien hangen boven
Het landschap vormt het decor van wielerwedstrijden. Of wielrenners oog hebben voor dat landschap, weet ik niet. Wat wel zeker is: ze hebben last van het landschap of maken er gebruik van. Ze hebben de klim en de afdaling verkend, ze weten waar ze moeten opletten, waar ze van voren moeten zitten, waar het zwaar wordt, waar ze even op
Meer dan vijf jaar wachtte fotograaf en vormgever Koen Tornij op de koers. Met de foto’s die hij tijdens dat wachten op diverse plekken langs het parcours maakte, wilde hij een boek uitgeven dat de kalme opwinding van het publiek achter de hekken toont.Het werd uiteindelijk geen boek, maar een tijdschrift
Wij festivalliefhebbers hebben het zwaar. Al sinds de zomer van 2019 zitten we zonder. Vandaar dat we reikhalzend uitkijken naar het moment dat Matthieu van der Poel vanmiddag over de kasseien van de Rue de Belle Vue dokkert. Op weg naar het festivalterrein.
Het was in 2008, gok ik, dat ik voor het eerst en het laatst het Dour
2020 was een kutjaar, snel vergeten daarom maar? Nou nee, zoveel mooie dingen ook meegemaakt. Om er eentje uit te lichten, ik las in de HUMO een terugblik met Wout van Aert. Hij vertelt dat ie een aantal dagen goed ziek was van die verloren sprint tegen Mathieu van der Poel.
Op die desolate Minderbroederstraat in Oudenaarde. Vriendin Sarah moest haar
Toen ik vorige week sportfotograaf Klaas Jan van der Weij even sprak, vertelde hij me dat hij naar de Citadelcross in Namen zou gaan. ‘Altijd een emotionele koers,’ grapte hij. Ik moest lachen. Dat kan ik nu, zes jaar later. Ondanks dat hij aan een van de dieptepunten in mijn journalistieke carrière refereerde.
In 2014 solliciteerde ik bij de Volkskrant naar