Ik heb als kind van expats een paar jaar in het buitenland vertoefd. Terugkijkend is het een verrijking van mijn wereldbeeld. Als scholier leerde ik ook een andere les. De harde regels die kennelijk gelden voor een outcast in een kleine gemeenschap. De nare herinneringen aan de bekrompenheid, het erbuiten vallen, aan de heimelijke pesterijen of somstijds zelfs onverholen brandmerkerij
Het is 1 mei 1981 als het Duitse publiek de winnaar van de klassieker Rund um den Henninger Turm (tegenwoordig Rund um Finanzplatz Eschborn-Frankfurt) beloont met een fluitconcert. Vlaming Jos Jacobs komt als eerste over de streep door publiekslieveling Didi Thurau te kloppen in de sprint. Thurau
Er was eens een jongetje uit Limburg dat gek was van wielrennen. Hij trainde veel totdat hij prof werd en de Tour de France mocht rijden. Op de zesde Tourdag van 2012 viel hij keihard. In de buurt van Metz. Het was op tv. Halfdood lag hij op zijn
Enige autistische trekjes zijn mij niet vreemd. Zo praat ik bijvoorbeeld tegen mijn computer en mijn fiets. Op de fiets praat ik tegen mezelf, waarbij ik niets terug zeg. En ik praat tegen de televisie.
Nu kijk ik zelden televisie, en als ik al eens kijk, is dat negen van de tien keer naar wielrennen.
Dit voorjaar moest ik door omstandigheden die
Seizoen geslaagd, carrière
geslaagd, geschiedenis
gefietst,
na Ab, Steven en Adri
deed Woutje wat geen Jan,
Joop of Michael ooit
lukte,
ondanks of dank zij
de regen, hagel en sneeuw
tussen Luik en Bastenaken
ging hij met de allerbesten
mee op Roche-aux-Faucons,
St Nicolas en de Rue Naniot,
terwijl Valverde, Rodriguez,
Nibali en andere vedetten
hem moesten laten
gaan
sprintte dat menneke
uit Blitterswijck
op de Côte de Ans
tot
Het moest nog donker worden, toen in de late namiddag van de vier en twintigste april 2016 in zijn woonkamer, ter hoogte van de zetel en de televisie, de held van deze geschiedenis, De Wielerliefhebber, nogmaals die dag ontwaakte. ‘Dit was het weer,’ mompelde hij, terwijl hij voor het eerst een herhaling van de eindsprint (1/23) zou zien. ‘Wat een jammerlijk