Het is 8 juli 1990. Het keurig uitgedoste oude heertje dat naast mij staat aan het dranghek, kijkt reikhalzend uit naar de aanstormende kopgroep. Hij is tot tranen toe ontroerd als de renner van de Tulip-formatie luttele seconden later luid schreeuwend en met één hand in de lucht vlak voor onze neus als eerste de aankomstlijn overschrijdt. De winnaar bolt
Gewoon een avond in april. We kregen een telefoontje van iemand van de VRT, of we er mee in zaten in hun adressenbestand te belanden. Een aflevering van het programma Merci Merckx zou immers de raid uit rit 17 van de Tour van 1969, Luchon-Mourenx, in herinnering brengen. De jonge Eddy
Rijd je de Ronde van Zwitserland om te winnen of als Tourvoorbereiding? Het één gaat niet echt samen met het ander. Tenzij je Eddy Merckx heet en je geen topvorm nodig hebt om top te zijn. In 1974 wint hij zowel de Tour de Suisse als de Tour de France. Hij is de laatste die dat flikt. Nou ja, volgens
Het is al meer dan een week geleden, maar het beeld zit nog altijd in mijn hoofd. Kort na de finish van de slotetappe van de Baloise Belgium Tour verschijnt er een man op mijn televisiescherm. Hij zit op een stoeltje in zo’n tent waarin renners zich klaarmaken
‘Ik weet dat ik zelf, mijn ploegmaats en veel andere jongens in het peloton niet de meest vreselijke renners zijn – we hebben gegeten, getraind en deze koers 100% voorbereid; we hadden de beste vorm die je menselijk gezien kunt bereiken. En toen kwamen we renners tegen die ons simpelweg in de zeik namen.’
Soms kom je uitspraken tegen die je
Het is begin jaren negentig. In de beklimming van een kleine Franse col kom ik samen te rijden met een lokale toerfietser. Vol vuur vertelt de oude coureur over een heuse profrenner, die hier in de streek is opgegroeid. Veel begrijp ik niet van zijn spraakwaterval, maar een kreet die steeds terugkomt, als een soort mantra, is Tjeeboekjotimtochba.
Na een mooie