“Bahrein, Movistar en FdJ kletsten hard voorbij in een relatief ongevaarlijke afdaling. Ik keek achterom en zag geen enkele ploegmaat meer zitten. Dan weet je dat het goed fout zit. Code rood dus. Ineens staat alles op het spel waarvoor je als renner en team maandenlang bikkelhard hebt gewerkt. Als je er nu niet in slaagt het gat met de

Iedereen die mij een beetje kent weet het. Ik doe er ook niet geheimzinnig over. Zelfs de naam van mijn eenmanszaak is eraan verbonden. Omdat het met mystiek is omgeven. Omdat ze nog fietsen als de TV-kijker al aan de piepers zit. Omdat deze mannen het mogelijk maken dat anderen excelleren in de koers. Het is duidelijk: Ik ben er een ware liefhebber

Het is volgens velen de reden waarom we al decennialang droog staan. Waarom Italiaanse, Britse en Spaanse ploegen er continu met de buit vandoor gaan. We (‘ze’) zijn te braaf. Niet slim genoeg, wimpelen bondjes af en gaan combines uit de weg. Met een loodzware laatste week in de Giro en de fenomenale voorsprong van Dumoulin, mag het ons niet

“Yes roze. Nu gaat het beginnen.”

Het is de langste app die ik tot nu toe van hem heb gehad. Meestal blijft het bij ‘ja’, ‘prachtig’, ‘bel maar’ of ‘komt goed’. Emoticons zijn zeldzaam, lange verhalen uitgesloten. Ik weet inmiddels dat het geen desinteresse is. Tom waardeert de blogs. Niet omdat hij zo nodig in de belangstelling hoeft te staan. Meer omdat hij

“Eén keer hebben ze me op mijn verjaardag van de fiets moeten slepen. Zo ziek en uitgeput was ik. Stiekem hoopte ik dat de ploegleiding me uit mijn lijden ging verlossen. De bevrijdende woorden zou uitspreken. Dat gebeurde niet. Opgeven doe ik niet uit mezelf, dus doorgaan dan maar. Kon ik ’s avonds in plaats van koffie met gebak aan het water