Het is volgens velen de reden waarom we al decennialang droog staan. Waarom Italiaanse, Britse en Spaanse ploegen er continu met de buit vandoor gaan. We (‘ze’) zijn te braaf. Niet slim genoeg, wimpelen bondjes af en gaan combines uit de weg. Met een loodzware laatste week in de Giro en de fenomenale voorsprong van Dumoulin, mag het ons niet nog een keer gebeuren. Het verlies van Dumoulin in de Vuelta en Kruijswijk in de Giro hebben erin gehakt.

Nu code oranje van kracht is, moet ik wel ingrijpen. In het belang van wielerminnend Nederland. Ik besluit alles te doen wat in mijn vermogen ligt om Tom in het roze te houden.

“Stammie, Martijn hier. Tsjonge jonge wat heb ik genoten in de volgwagen zaterdag! Met de neus in de boter noemen ze dat. Een jongensdroom die nog mooier was dan gehoopt. Maar wat gaat het fantastisch met jullie man. Toch maak ik me een beetje zorgen. We gaan het toch niet allemaal zelf doen die laatste week hè? We moeten nu echt een blok vormen tegen die Spanjaarden en Italianen. Hoogste tijd om bondjes te sluiten. Maar ik neem aan dat de ploegbussen van Lotto-Jumbo en Trek-Segafredo al zijn bezocht door jullie ploegleiders. Toch?” 

Stamsnijder waardeert mijn meedenken, maar laat mijn reddingsboei passeren.

“Als Mollema en Kruijswijk er belang bij hebben, gaan ze uiteraard samenwerken met Dumoulin. Maar als ze de kans krijgen Tom te slopen, zullen ze het zeker niet nalaten. Andersom ook niet trouwens. Je bent toch bezig met je eigen klassement en je eigen prestaties? Ook als een goede klassering in het algemeen klassement buiten bereik zou raken, dan nog stel je als team nieuwe doelen in plaats van te heulen met een andere ploeg. Dan fiets je je volgende dag een slag in de rondte voor een etappeoverwinning. Hoe denk je dat anders te verantwoorden naar management, sponsoren en de vele helpers die zich dag in dag uit voor ons uit de naad werken?” 

Misschien was het iets van vroeger. Misschien hebben wij wielerromantici het erbij verzonnen om het verhaal nog mooier te maken. Zochten we een excuus voor het feit dat we een tijd lang gewoon niet goed genoeg waren. Hoogste tijd om afscheid te nemen van het oude wielrennen.

Ik zie deze weken vooral bevlogen renners die in de waarden en plannen van hun eigen team team geloven. Die de puurheid van de sport nastreven. Die soms goed genoeg zijn en soms door het ijs zakken. Maar altijd op de toppen van hun kunnen presteren. Daarbij van hun eigen kracht uitgaan. Respect verdienen door hun doen en laten in de koers. En een overwinning niet via allerlei obscure achterkamertjes hopen binnen te halen.

Misschien zijn we wel het braafste jongetje van de klas.
Maar dat maakt de smaak van het roze alleen maar zoeter.

Stammie’s Giro. De 100ste Giro d’Italia in het wiel van Tom Stamsnijder, Twentse meesterknecht van Team Sunweb
Martijn Kogelman
Laatste berichten van Martijn Kogelman (alles zien)