De tocht door dat bos is eindeloos
dat is een verschrikking
als de benen niet echt goed aanvoelen,
dan heb je paniek
Van Aert gaat nog altijd ferm en fors tekeer
daar zit Kelderman
Kelderman kan gewoon door te blijven zitten een zaak doen in het klassement
ze gaan zitten drummen, de fotografen, om hier een kiekje van te
Vorige week won Tadej Pogacar de tijdrit in de Tour. Hij was oppermachtig. Dat zagen we terug in zijn maximumsnelheid van 51 km/u. Een tijdrit is goed voor te bereiden. Pogacar kon in zijn voorbereiding bijvoorbeeld een goed verzet uitzoeken. De Tour laat zelfs tegenwoordig zien welk verzet een renner heeft laten monteren.
https://twitter.com/the622realm/status/1410291398465753091
Maar eigenlijk heb je niets aan die informatie.
‘Het begint met dat ons speelveld ons speelveld moet zijn. En niet dat daar gewoon publiek op moet staan.’
Merijn Zeeman, die ongeveer zijn hele Jumbo-Visma ploeg tegen de vlakte zag gaan, was de volgende dag nog steeds fel over de valpartij in etappe 1.
De schuldige met het onschuldige kartonnen bord
Het Ide Schelling-virus grijpt razendsnel om zich heen. Het is een virusvariant van het meest besmettelijke soort. Tegen zijn enthousiasme, zowel in de koers als daarbuiten, bestaat gelukkig geen vaccin, en gaat er hopelijk ook nooit komen. Sinds deze Tour houdt het Schellingvirus zich niet meer aan de landsgrenzen. De wereld maakt deze week kennis met Schelling, gehuld in zijn
“Een angstcultuur is een organisatiedisfunctie waarbij collectieve, belemmerende angst prominent aanwezig is en stelselmatig wordt ingezet om loyaliteit, gehoorzaamheid en inzet bij medewerkers af te dwingen“
We hoorden er voor de coronacrisis regelmatig over in journaals, praat- en actualiteitenprogramma’s: de angstcultuur die heerst bij verschillende grote bedrijven en instanties. We hoorden over intimidatie, kleineren en vooral gewoon een algemeen gebrek aan
5 augustus 1986. Ik word twaalf. Mijn opa en oma komen langs, zoals ieder jaar. We zien elkaar niet heel vaak, maar ik ben dol op ze. Blij spurt ik naar buiten om ze een dikke knuffel te geven. Mijn opa – immer keurig in pak, schoenen gepoetst en het haar strak naar achteren gecoiffeerd – maakt echter een afwerend