Elke zomer weer, het lijkt steeds erger te worden, erger ik me dood aan het heroïsche gezwets over vallende wielrenners die toch weer doorfietsen. Superlatieven schieten te kort en de onfortuinlijke duikelaars groeien uit tot culthelden, mannen van stavast. Wat me vooral stoort is de vergelijking met voetballers. Dat zijn watjes die bij het kleinste tikje al kermend op het gras liggen, roepend om hun mama. Nee, dan de wielrenners, die gaan altijd door.

Ze moeten wel, want in tegenstelling tot een voetbalwedstrijd die 9 van de 10 keer stilgelegd wordt bij een blessure gaat de koers altijd door. En zeker in een wedstrijd als de Tour betekent blijven liggen niet alleen het einde van de etappe, maar van de hele ronde. Bij voetbal is vallen echter een onderdeel van het spel. Een manier om een vrije trap uit te lokken, om de scheidsrechter te beïnvloeden. Daar hoort ook een beetje toneel bij. De vergelijking gaat dus helemaal mank; appels en peren.

Vallen hoort bij wielrennen, maar is verschrikkelijk. Afgelopen vrijdag in de etappe van Épernay naar Metz kwakte het halve peloton tegen het asfalt. Een slagveld in het Noord-Franse land. Voor veel renners betekende het einde tour of een streep door voorgenomen klassementsaspiraties. Zwaargewonde renners die tegen beter in weer op de fiets stapten. Wout Poels die al in de ambulance lag en toch weer op zijn fiets kroop. Je kunt het heroïsch noemen, maar ik vind het mensonterend. Waarom wordt op zo’n moment niet de mogelijkheid geboden om gevallen coureurs op een fatsoenlijke manier te verzorgen? Om de schade op te nemen en nieuwe kleding aan te trekken. Maar nee, de koers gaat altijd door en renners die stayerend achter de auto de schade proberen te beperken, worden ook nog eens gestraft met extra straftijd.

Ik vind dat een koersdirectie in sommige gevallen het besluit moet nemen, de flexibiliteit moet hebben om de koers te neutraliseren. Natuurlijk hoeft dat niet bij elke valpartij, maar in extreme gevallen moet daar ruimte voor zijn. Helaas zie ik dat niet snel gebeuren. Net als de voetballerij is de wielersport erg conservatief en aanpassingen in de regels worden gezien als aantasting van de charme van de sport.

Hartstikke mooi allemaal. Maar hebben jullie Johan Vansummeren in zijn blote reet over de finish zien komen? Dat moet je toch niet willen.

Joost-Jan Kool
Laatste berichten van Joost-Jan Kool (alles zien)