De polsen van Robert Gesink

foto ANP

Het is heel apart om de Vuelta te volgen met een gebroken pols. Mijn val gebeurde op de dag voor de start. Elke middag zit ik klokslag 14.45 uur klaar voor José Been, Bobbie Traksel en de uitzending van Eurosport. Deels in de ziektewet is dat het hoogtepunt van mijn dag.

Tijdens de etappe zit ik me allerlei dingen af te vragen, die ik me nooit eerder zo bewust afvroeg. In mijn tunnelvisie let ik er voornamelijk op of de renners in godsnaam niet vallen en hun pols breken. Deze neiging heeft mogelijk een eerdere oorsprong in Tom Dumoulins traumatische val in de Tour de France: gebroken linkerpols.

Wat zo leuk is bij José en Bobbie is dat ze kijkersvragen behandelen. Dat haalt mij enorm uit mijn isolement. Ik leef helemaal op als José mijn naam noemt en de commentaren vervolgens een onderhoudend antwoord kunnen geven op mijn hopelijk leuke/originele/goede/interessante vraag.

In deel 1 van de Vuelta gebeurde er veel bloedstollends met als absolute dieptepunt het schandalige paaltje op het wegdek dat Steven Kruijswijk naar huis stuurde. Gebroken sleutelbeen. Naast zijn mentale Giro-breuk kan zoveel onrecht er ook nog wel bij. Hoe vaak zou hij een pols gebroken hebben, vroeg ik me af. Tijdens de reclames van Eurosport surf ik met mijn gelukkig ongeschonden rechterhand het web over naar antwoorden.

Tot Nederlands grote vreugde reed Gesink op de dag voor de rustdag lange tijd alleen op kop op de flanken van de ongenadige Lagos de Covadonga. Het stijgingspercentage is op sommige stukken 17,5%. Ik ging er bij stáán van de spanning, mijn gips was even ver weg. Op 2,5 kilometer voor de streep moest hij de Colombiaan Nairo Quintana nog wel over zich heen laten gaan, maar Gesink hield superieur Chris Froome achter zich. Quintana pakte rood.

‘Dit was een super mooie dag, het is balen dat er dan net een renner sneller is, maar dit geeft wel een goed gevoel’, aldus Gesink.

Hoe vaak heeft Gesink zijn pols eigenlijk gebroken? Gesink heeft een loopbaan van vallen en opstaan. In zijn eerste Tour de France van 2009 brak hij zijn linkerpols. Ooit had hij al zijn rechter gebroken. In 2010 brak hij zijn ellepijp en in 2011 zijn bovenbeen.

In 2010 brak Laurens ten Dam zijn pols in de Vuelta en in 2015 brak Dorian van Rijsselberghe (Olympisch goud windsurfen 2016) zijn pols in een fietstraining.

Een wetenschappelijk onderzoek naar het verband tussen polsen breken en daarna tot grote hoogten stijgen vind ik razend interessant.

Zal ik die vraag tijdens de volgende uitzending van Eurosport stellen? Of beter een personal interest-vraag als: hebben jullie wel eens je pols gebroken?