Laat ik maar meteen toegeven dat een boek met zo’n titel – Legendarische wielerkampoenen – mij tot enorme scepsis stemde. Zeker als dat boek bijna 800 pagina’s dik is en als de ondertitel Geschiedenis van de wielersport in 119 portretten luidt. Zijn er zoveel legendarische wielerkampioenen dan?
De Vuelta van 1977 moet voor de Spanjaarden zelf niet leuk geweest zijn.
Oké, ze eindigen met z’n zessen in de top tien: Miguel Maria Lasa werd tweede, Domingo Perurena vierde, José Luis Viejo vijfde. Verder waren er nog José Pesarrodona (acht), Pedro Torres (negen) en José-Antonio Gonzalez (tien) Dat is niet slecht, natuurlijk.
Maar ik kan me zo voorstellen dat
Ik hoorde het José De Cauwer vorige week nog zeggen tijdens de Eneco Tour: “Tja, dat is toch iets raars. Als je als renner eens ergens goed gereden hebt, dan doe je dat het jaar nadien op dezelfde plaats vaak nog eens. Het is zo’n beetje alsof het dan jouw koers is.”
José had het over Andrei Grivko van Astana. De
Het onweert in Laguardia op 11 mei 1967. De bliksem schiet gevaarlijk door de lucht. De regen zet de stoffige Spaanse wegen om in een modderpoel.
De jonge Jean Pierre Ducasse kijkt eens omhoog. Bijna is de buit binnen. Het Amarillo zit strak om zijn jonge lichaam. Ja, zijn ploegleider De Muer
Na de etappe slaakt Giuseppe Saronni een felle vloek. ‘Cazzo!’ roept hij. Saronni wankelt. Hij houdt zijn fiets boven zijn hoofd. Op zijn koersschoentjes is het moeilijk evenwicht houden. Wat zijn dit voor lomperds? Wie heeft er toegestaan dat toeschouwers meteen na de etappe het parkoers op mogen? Saronni wankelt, duwt, schreeuwt, vraagt, smeekt. Mag ik er langs, mensen ik
“Mijn ex is ook een wielrenfan”, zei ze tegen mij. “Hij keek altijd de Tour de France.” Ik knikte. De ex was duidelijk geen echte fan. Maar dit was niet het moment om een discussie aan te gaan. “Volg jij de Tour ook?” vroeg ik. “Niet echt”, zei ze. “Het spijt me, maar eigenlijk vind ik wielrennen