De Vuelta, ik vind
dat een mooie koers, met al dat klimmen, al dat lijden, in die schitterende landschappen. Altijd al gevonden, zelfs, nee: júist in de tijden dat het grootste deel van de Top-10 bestond uit Spanjaarden. Die tijden zijn voorbij. Gelukkig maar. De Vuelta heeft in de loop van de
Aankomende zaterdag start aan de Costa Brava de derde en laatste grote ronde van het jaar. De minste van de drie, heet die dan – een tikje geringschattend. Een podium voor de gevallenen in Italië en Frankrijk – aangevuld met een blik jong talent dat op eindeloze snelwegen en snikhete geitenpaadjes ervaring mag opdoen met het grote werk.
Dat was het dan weer: Zubeldiaans negentiende in de Vuelta. Haimar Zubeldia had ook een surfer kunnen worden, daar aan de Baskische kust in de buurt van San Sebastian. Dat werd hij niet. Hij wordt wielerprof, dichter bij het godendom kom je niet in Baskenland. Geen enkele regio ter wereld schijnt meer
Zijn lichaam voelde als een lang en heftig feest dat door de dag die er teveel aan was ten einde was gekomen. Een lichtblauwe brigade, als een oom met een slechte dronk, had het allemaal verstierd. Scherven op de vloer, restanten van de kapotgeslagen droom waarin zovelen met steeds meer overtuiging waren gaan geloven. Een worst-case scenario dat met de
Joop Zoetemelk won in 1980 de Tour de France. Dat is iedere wielerliefhebber wel bekend. Veel minder bekendheid geniet Zoetemelks grote overwinning van een jaar eerder. Dan zegeviert de Nederlander op een haast onwaarschijnlijke manier in de Ronde van Spanje.
De Vuelta krijgt in 1979 maar weinig aandacht in de kranten en inhoudelijk heeft men daar absoluut gelijk in. De Vuelta
Ik had het er onlangs nog over met mijn derde beste vriendin. De Vuelta is de Ronde van Portugal gemakshalve even buiten beschouwing gelaten met zekerheid de mooiste grote ronde. “Uhu,” antwoordde ze. Ze lurkte aan haar Ice Tea met een blik van ik voer nog liever een gesprek over het blitse lettertype van het Belgisch Staatsblad dan over wielrennen,